Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
żelubi,jaktakjąnazywam.Mamiesiętoniepodobało.
–Wporządku.–Matyldauśmiechasięsłabo.
–Tętnoledwiewyczuwalne–oznajmiapanWojtek.–Należałoby
zabraćjąnaobserwację.
Matyldapotrząsagłowąiwstaje.Usiłujeprzejśćkilkakroków,ale
sięchwieje.PanWojtekpodtrzymujeją,inaczejbyupadła.
–Zawieziemyciędoszpitala,Mat.
Kiwagłową,aleniejestempewna,czywszystkodoniejdociera.
Zostałmijeszczektośzrodziny–ciociaMat.Kochammęża,alenie
mamiędzynamiwięzówkrwi.Dopieroterazodkrywam,jakważne
jestpokrewieństwo.NicniemożesięstaćMatyldzie.
–Trzebazadzwonićpopogotowie–mówipanWojtek.–Pani
Matyldaniepowinnachodzić.Onibędąmielinosze.
Wyciągatelefon.Widzę,żeMatyldachcezaprotestować,leczjest
taksłaba,żeniemanawetsiływstać.Konradjeszczeniewrócił,
rozmawia,twarzmapoważną.
–Takbędzielepiej,Mat–mówię,ściskamlekkorękęciotki.–Pan
Wojtekjestlekarzem,więcwie,comówi.
Nagleczujęsięzawstydzona.Przecieżciotkateżjestlekarką.Chcę
cośdodać,leczonaodzywasiępierwsza.
–Macierację.Jateżjestemlekarką,alezapominamotym
zakażdymrazem,kiedyjestemchora.
Niejestempewna,czytomiałbyćdowcip,leczwszyscysię
śmiejemy.Tutaj,przygrobie,tużpopogrzebie.Mójśmiechcichnie
najszybciej.Konradwraca.Wiem,żechcemicośpowiedzieć,
aprzeczuciepodpowiada,żebędzielepiej,jeślipoprowadzimy
tęrozmowębezświadków.
–Cojest?–pytam.
–Dzwoniłpodkomisarz,mówił,żechcenasprzesłuchać,ponieważ
pojawiłysięnowedowody.
Kiwamgłową.Czegośtakiegowłaśniesięspodziewałam.
–Powiedziałem,żewtejchwiliniedamyrady,aleonnalega
narozmowęzktórymśznasjaknajszybciej,aitakmusimybyć
przesłuchiwanipojedynczo.
Naglesięrozluźniam.
–Jedźdoniego,damradęsama.
–Zostanęztobą,kochanie,niemożezmusićmniedo…
–Nie–przerywam.–Matpotrzebujespokoju,awkaretcenielubią
tłumów.Mamnadzieję,żemniepozwoląwejść.
Konradpróbujejeszczeprotestować,alejestemstanowcza.Wkońcu
