Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Addisonzrozumiał,ocomichodzi,iwcisnąłsięzpowrotemdo
budki.
—Naprawdęmożemypodchodzićdoniegotakblisko?—spytał.
—Pewnienie.
—Ajeślisięocknie,kiedybędziemy…?
—Nieockniesię—przerwałemmuznieszczerymprzekonaniem.
—Wystarczyniewykonywaćgwałtownychruchówipodżadnym
pozoremgoniedotykać.
—Jesteśteraznaszymioczami—podkreśliłAddison.—Niech
optasznośćnadnamiczuwa.
Podniosłemdługi,poręcznykawałszkłaiwsunąłemdokieszeni.
Bezpośpiechuprzysunęliśmysiędwakrokidościanyiprzyciskając
plecydozimnychkafelków,ruszyliśmywkierunkugłucholca.
Widziałem,jakwodzizamnąwzrokiem.Pokilkukrokachpoczuliśmy
smródpotwora,takodrażający,żeoczyzaszłymiłzami.Addisonsię
rozkaszlał,aEmmazasłoniłanosdłonią.
—Jeszczetrochę—mruknąłem,zmuszającsiędozachowania
spokoju.
Wyciągnąłemzkieszeniszkłoiująłemjeniczymnóż,apotem
zrobiłemjeszczejedenkrok,inastępny.Znajdowaliśmysięterazna
wyciągnięcierękiodgłucholca.Słyszałem,jakjegosercełomocze
wpiersi,zkażdymnaszymkrokiemcorazgwałtowniej.Stwórsię
napinał,walczączcałychsiłokontrolę,którąmunieporadnie
odbierałem.
„Nieruszajsię”—wyszeptałempoangielsku.„Mamcię.Kontroluję
cię.Nieruszajsię”.
Wstrzymałemoddech,wyprostowałemsięizcałychsiłprzywarłem
dościany,wchodzącbokiemwprzesmykpomiędzymurem
agłucholcem.
„Nieruszajsię,nieruszajsię”.
Jedenpowolnykrok,drugi,trzeci.Nadalnieoddychałem,
