Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Atytutaksama,Teresko?
–Sama.–Tereskawzruszyłaramionami,jakbychciaładodać:
wielkiemico.Możenawetitakpomyślała.Wszystkobyłoprzecież
dlaniejtakbardzooczywiste,cowwypadkuniespełnaośmioletniego
dzieckawydawałosięwychowawczynimocnodziwne.
–Adługotaksiedzisz?
–Długo.
Iznowucisza.Cotoznaczydługodlatejdziewczynki?Dzień,
godzina,kwadrans,tydzień?
–Akiedymamawróci?
Wzruszenieramionamigłębszeniżpoprzednio.Wychowawczyni
stałabezradnawobliczutejwielkiejbezradnościioczywistości.
–Jesteśgłodna?
–Nie.
–Jadłaścoś?
–Tak.–Tereskawyciągnęładrobnądłoń,wktórejtrzymała
kawałekbułki.
–Chcesziśćzemnądodomu?–Wychowawczynizdziwiłasię
tym,copowiedziała.
Znowuwzruszenieramionami.Cisza.
–Niemogęwyjśćsama.
–Niemożeszteżzostaćsama.
Znowuwzruszeniekościstymiramionkami.Bogusławaprawie
usłyszałaszczękkościTereski.Patrzącnaobojczykitegosamotnego
dziecka,bałasię,żezachwilęprzekłującieniutkąskóręiwydostaną
sięnapowierzchnię.
Tereskawyglądałanapogodzonązeswoimlosem.Innegonie
miała.Takiwłaśnieloszafundowałjejświat.Matusiedzieć,warować,
czekać,trwać,nieprotestować,nieruszaćsięzmiejsca,niezadawać
pytańiponadwszystkonieopuszczaćpokoju.Tozapamiętała
