Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
ryodznaczałygomiędzyinnymipaziamidoosobykrólaprzywiąza-
nymi.RazemzSułkowskimbyłdługoprzykrólewiczu,czasowoteraz
dostałsiędoAugustaII,który,jakmówiono,lubiłjegozręczność,ży-
wośćibystrepojęcie.Prorokowanomunaówczasświetnąprzyszłość.
—Brühl—zapytał—gdzieśtybył?
Paźsięniecozawahałzodpowiedzią.
—Wmarszałkowskiejsali.
—Naciebiesłużbaprzypada.
—Wiem,alemsięnieopóźnił.
Spojrzałnazegarstojącywkącie.
—Jużmyślałem—dodałśmiejącsięiznoginanogęprzechyla-
jącMoszyński—żemiciebiezastępowaćprzyjdzie.
PrzeztwarzBrühlaprzeleciałjakbycień,alenatychmiastsięwy-
jaśniła.
—Paniehrabio—rzekłłagodnie—wam,faworytompana,wol-
nochybićgodzinęidaćsięzastąpić;mnie,wysługującemusięibied-
nemu,byłobytoniedarowanym.
Skłoniłsiębardzonisko.
—Zastępowałemnierazdrugich,alemnienikt.
—Chceszpowiedzieć,żecięniktzastąpićniejestwstanie—
podchwyciłMoszyński.
—O!paniehrabio,godziżsiętakzemnie,biednegoprostaczka,
żartować?Jasiętegouczę,wczympanowiejesteściemistrzami!
Skłoniłsięznowu.
Moszyńskipodałmurękę.
—Zwami—rzekł—wojowaćnasłówkaniebezpiecznie,wolał-
bymnaszpady.
Brühlskromnąprzywdziałpostawę.
—Wniczymsobieżadnejnieprzyznajęwyższości—dodałcicho.
—No,szczęśliwejsłużby!—zawołałMoszyński.—Ot,waszagodzi-
na:dowidzenia.
Tomówiąc,wyszedłzprzedpokoju.
Brühlodetchnął.Zwolnaskierowałsiękuoknu.Stanąłwnim
izdawałsięobojętniespoglądaćwpodwórcawyłożonekamiennymi
posadzkamiiwyglądającejaksaleolbrzymie…Tużpodnimkręciłsię
31
