Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Przezcałydzieńniepotrafiłasięskupićnaniczympoza
przebłyskamitwarzyVarena–dręczącymiizarazemdającymi
nadzieję.
Snuwciążniepotrafiłasobieprzypomnieć,umykałjejjaknajdalsze
wspomnieniazdzieciństwa.
NajwyraźniejpamiętałabliskośćVarena.Nieumiałatylko
powiedzieć,gdzierazembyliioczymrozmawiali.
Wmiaręjakwlokłysiękolejnegodziny,corazczęściejnachodziła
jąmyśl,żektowie,czytoniejejwłasnapodświadomośćponosiwinę
zatepowtarzającesięwizje,gdyżusiłujedostarczyćjej,bezczego
–alboraczejbezkogo–niedawałosiężyć.
–Jaktakdalejpójdzie–odezwałsiętata,włączająckierunkowskaz
–tomożewreszciesiędoczekamy.
Isobelztrudemwróciładorzeczywistości.
–Doczekamysięczego?
–Białychświąt,Iz–odrzekł,aninamomentnieodrywającoczu
oddrogi.–Oczymtytakzawzięcierozmyślasz,co?
Zmieniającpas,tatapomachałnaznakpodziękiwstronępani
wwypakowanymdziećmiSUV-ie–boichprzepuściła.Isobelspuściła
oczy.
–Och…–Przywołałanatwarzswójnajlepszyuśmiech.–Myślałam
o…rozgrywkachkrajowych–skłamała,dotykająccienkiejzłotej
obrączkinaserdecznymplacuprawejdłoni.
Kilkarazyprzekręciłaosadzonynaniejkamień:byłniebieski,
wbarwachTrenton,ipołyskiwałgładkowobejmiezdrukowanych
literukładającychsięwnapis:MISTRZOWIEKRAJU.
–Odnoszęwrażenie,żesporoonichostatniomyślisz–mruknął
tata.–Czyteżraczejsięnimigryziesz.Ażcisięśni,żeichwogóle
niebyło.–Umilkłiobrzuciłjąkrótkimspojrzeniem.Wiedziała,
żeczekanajejodpowiedź,aleniemiałapojęcia,cowłaściwie
