Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Przezto,cosięwydarzyłowHalloween?
Natychmiastpożałowałatychsłów.Leżącenakolanachręce
zacisnęłysięjejwpięści.Spoglądającwdół,patrzyłanapierścionek
znapisem„MISTRZOWIEKRAJU”,którywjejzamyślemiałrozwiać
wątpliwościrodziców,iczekałanakontratak.
Tatawyłączyłsilnik,uciszającświątecznąmuzykę.Wyjąłkluczyk
zestacyjkiiodrazuzapaliłosięświatłoprzyprzednimlusterku.Isobel
ukradkiemzerknęławstronęsąsiedniegofotela.Wostrymblaskurysy
ojcawyglądałynatwardszeniżkilkamiesięcywcześniej.Bruzdy
wokółustjakbymusięznienackapogłębiły,choćmożeniestałosię
toznienacka–tyleżeIsobelwostatnimczasiestarannieunikała
patrzeniaktóremukolwiekzrodzicówwtwarz.Nietylkodlatego,
żeczułasięwinnakłamstwaiobchodzeniazakazów,istresu,którego
wszystkimprzydałatamtejnocy,aleprzedewszystkimzobawy,
żejąprzejrzą,żedomyśląsięprawdy.Zwłaszczatata.
Zanimodpowiedział,zwlekałdłuższąchwilę.
–Częściowoprzezto,cosięwydarzyłowHalloween–rzekł
wreszcie,aspomiędzyjegowargwydobyłasięstrużkapary.–Inie
możeszmiećdomamypretensji,Izzy.Niemożeszmiećpretensji
dożadnegoznas.
Isobelażsięzapadławsobie.
Odwróciłasiędoojcaplecami,rozpięłapas,otworzyładrzwi
iwyślizgnęłasięzauta.Zimowepowietrzezamknęłosięwokółniej
jaklodowatakapsuła,terazkażdyoddechwypływałzustwpostaci
białychobłoczków.Poczuławdzięczność,żejesttakzimno.Chłód
pomógłjejsięopanować.Powstrzymałjąprzedzałamaniem.
–Weźtorbyztyłu,dobrze,Iz?
Usłuchała,działającnaautopilocieiusiłującodzyskaćobojętną
minę.Otworzyłatylnedrzwiiwyciągnęłasklepowetorbypełne
pudełekipudełeczek–gwiazdkowychprezentówpospiesznie
opakowanychwkolorowypapierprzezzmęczonychsprzedawców
próbującychporadzićsobieznatłokiemklientów.
