Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
ciężko.Kelnerkaposłałamikrzywyuśmiech.
–Cootymmyślisz?–zapytałaAgata,kiedyznowuzostaliśmy
sami.
–Skandal–odparłem,zaglądającdofiliżanki.–Cojamamztym
zrobić,wetrzećsobiewdziąsła?
–Skupsię.
–Dobra–odstawiłemfiliżankę.–No,więc,miałusiebiekobietę,
bliźniaczopodobnądozmarłejżony.Możejejsiostrę?
–Niemiałasiostry.Itonietłumaczy,dlaczegoschudłopołowę.
–Aletłumaczy,dlaczegoniechciałcięwpuścićdomieszkania.
Agatazastanawiałasięprzezchwilę.
–Acozezmieniającymisiętwarzamitejkobiety?
–Oczywistąodpowiedźznasz:halucynacjawywołanastresem.
–Amniejoczywista?
Teraztojasięzastanowiłem.
–Sukkub?
Agatautkwiławemniespojrzenie.
–Takidemon–wyjaśniłem.–Objawiałsiępodpostaciąpięknej
kobietyiuwodziłmężczyzn.Wedługniektórychźródełżywiłsięich
siłamiwitalnymi.
Agataniespuszczałazemniewzroku.
–Twierdzisz,żeuMichałazalągłsiędemon?
Wzruszyłemramionami.
–Żartowałem.Zapomnijosukkubie.
–Demon–powtórzyłagłucho.
–Dobrze–zacząłemtracićcierpliwość.–Zamiast„demon”wstaw
sobie„mutant”albojeszczelepiej„gatuneknieznanynauce”.Używa
mimikrywceluzmyleniaofiary,takjakniektóreowady.Gatunek
pasożytniczy.Terazbrzmilepiej?
–Pasożytniczy?
–Bo,żebyprzetrwać,potrzebujeżywiciela.Jakkomar.Albo
