Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
zwabiła.Babieczary.Babieintrygi–powtarzał.–Zemnątosamo!–
krzyknąłDziaduś.Agdytamtennieodpowiadał,zmiarkowałsię,
żezsekretumożesięwyzbył,iodrazuzjeżyłsięwsobie.–Tak,
tak…–pomrukiwał,pewniemyśląc,żetymmruczeniemtamto,cojuż
powiedziane,jakośzamruczy.Izapytał:–AsiłaśMoskalipołożył?
ÓwprzybyszspojrzałnaDziadusiadziwnie,nieżebyzewzgardą,
aleprzecieżjaknanierozumnego.Podniósłsięzławyipodszedł
dookna.Dziaduśzaś,którywędrujączemną,zdążyłmisięzeswoich
przewagwyspowiadać,przybrałtondygnitarskiGinwiłłówgodny.
–Szablęnosisz,młodzieńcze–rzekł–aleczyżeśszlachcic
przynajmniej?
Przybysznieodpowiedział.
–Szlachcic?–powtórzyłpanGinwiłł.
Itymrazemprzybyszmilczał.Rozglądałsiępoizbie,jakbyczegoś
szukał.
–Wodyniemasz?–spytał,zwracającsiędomnie.
Wsienibeczkastałaizniejzaczerpnąłemwodydokubka,
cogoDziaduśwwędrówceswejupasanosił.Ówczłowiekpił
łapczywie,awypiwszy,uśmiechnąłsiędomnie.Potempowiedział:
–Dobrawtychstronachwoda.
Inaglezastygłwbezruchu.
Chciałemcośpowiedzieć,aleonmniegestemuciszył.
Dziaduśmruknąłswarliwie:
–Responsuczekam…
Ijegoównieznajomygestemuciszył.
–Konie–szepnął.–Jazdasroga…
Terazijarozpoznałem.Nawałnicazbliżałasięodzachodniej
strony,odbrodu,przezktórydroganaHoczewprowadziła.Przybysz
zajrzałniespokojniedopaleniska,aleniebyłopowodudotrwogi:żar
stygłbezdymienia.
