Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
doswegogabinetu.Wsamotnościponowniezaczęła
czytaćuwagiwstępne,ażwkońcuRachelLévywsunęła
głowęwdrzwi,wymowniewskazującnazegarek.
–Jestdużoosób?–spytałaHannah.
–Więcejniżmożemyzmieścić.
–Amedia?
–Sąwszystkie,wtym„NewYorkTimes”iBBC.
Wtymmomencierozległsięsygnałkomórki.
WiadomośćodAlainaLambertazMinisterstwaSpraw
Wewnętrznych.Czytając,Hannahzmarszczyłabrwi.
–Ocochodzi?–spytałaRachel.
–Och,całyAlain.–Hannahodłożyłatelefon
nabiurko,zebrałakartkiiruszyładowyjścia.Rachel
czekała,ażzamknąsięzaniądrzwi,poczympodniosła
komórkęiwpisaładobrzejejznanehasło.Wiadomość
odAlainaskładałasięczterechsłów.
„Bądźostrożna,mojadroga…”
***
CentrumWeinbergamiałotrochęzamałoprzestrzeni
naprawdziwąsalęaudytoryjną,alepokój
nanajwyższympiętrzebyłjednymznajpiękniejszych
wMarais.Zolbrzymichokienroztaczałsięwspaniały
widoknadachyParyżaiSekwanę,anaścianachwisiały
dużeczarno-białefotografieupamiętniająceżycie,
którekwitłowtejdzielnicy,nimnadszedł
Jeudi
Noir
.Wszyscyzatrzymaniwkadrzefotografazginęli
wczasieZagłady,wśródnichIzaakWeinberg,
uwiecznionynatleswejbibliotekitrzymiesiąceprzed
tragicznymkońcem.
Przechodzącobokpodobiznydziadka,Hannah
