Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Alekcjeodrobione?–Mariaspojrzałanaustawione
podoknembiurko,naktórympiętrzyłysięporozrzucane
zeszytyipodręczniki.
–Jakzawsze.–Elizaprzyciągnęłakolanadopiersi
iwsparłananichpodbródek.Zbierałasięnaodwagę,
byzapytaćrodzicielkęoto,cotymrazemporóżniło
jązojcem.Nieprzypominałasobie,bykiedykolwiek
Krzysztofwpadłważtakąfurię.Jegokrzykiwzbudziły
wcórceirracjonalnyniepokój.Nimsięodezwała,wzrok
wbiławswojebosestopy.–Mamo…–podjęłacicho.
–Oczymrozmawiałaśztatą?Słyszałam,żebardzo…się
zdenerwował.
PochłoniętawłasnymimyślamiMarianieprędko
zareagowałanapytaniedziewczynki.Elizabeztrudu
rozpoznaławyrazjejtwarzy,któryjednoznacznie
wskazywałnato,żepróbujeznaleźćodpowiedź,która
zadowolidociekliwącórkę,przyokazjinieraniącjej
delikatnychuczuć.Ściągnęłabrwitak,żeobieniemal
zetknęłysięnadjejmałym,zgrabnymnosem.Podniosła
wzrokiprzygryzładolnąwargę.Podrapałasiępoczubku
głowy,bywkońcuwzruszyćramionami.Tobyłocoś
nowego,pomyślałanastolatka.Mariawyglądałanazbitą
ztropu.
–Wiesz,kochanie…–Zarzuciłacórceramięnaplecy
iprzyciągnęłajądoswojegoboku.Elizapoczułazapach
jejulubionegolawendowegomydła.–Niekiedynawet
dorośliniesądośćdojrzali,bydostrzecpewne…sytuacje,
któremająolbrzymiwpływnaichżycie.Twójtatoteż
maztymproblem.
–Alejakichsytuacji?
–Nieprzejmujsiętym.
–Niepotrafię.Tatakrzyczał…Bardzo.Bardziejniż
zwykle.Atypłakałaś.
–Byćmożeprzyszłanajwyższapora,żebymuwolniła
tkwiącewemnieemocje.Czasemjesttoniezwykle
