Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Więcniemożepanpodaćpersonaliówdenatki?
Tak,iterminologiaakuratna.Ondotegowszystkiegojąkasięodrobinę.Tyle,
iletrzebadlaprzydaniawytworności.Boterazmodanająkaniesię,któreoznacza
namysłipewnąambiwalencjęsądów,nonszalancjęizarazemdrobiazgowośćanalizy.
–Niewiem–odrzekłem,szczękajączębami.–Alewydajemisię,żeonama,że
miałanaimięWera.
–Agdziejejubranie?
–Ubranie?Gdzieśpowinnobyć.Możewłazience.
Izrobiłomisięwstyd.Machinalniesprawdziłem,czymamspodnienasobie.
Żebytosięjużskończyło.Żebysięwogóleniezaczęło.
Korsakposzedłdołazienki,zachwilęwróciłzpustymirękami.
–Zapalświatło–powiedziałrzeczowymtonemtenodwielkiejwalizy.Któryśz
policjantównacisnąłtaster.Zmrużyłemoczyprzedpotopemporażającegoświatła.
–Nocóż–odezwałsiępodkomisarz,myknąwszyuprzednio.
Alewtedytechnikdochodzeniowypodniósłwnasząstronęmigocący
elektrycznymświatłemskalpel.
–Sąśladyspermynaprześcieradle.
–MatkoBoska.Toniemożliwe.Jajestemschludny–jęknąłemcicho.
Wszyscypopatrzylinamnie.Gdzieśwtychzagonachuliczaoknemodezwałsię
alarmsamochodowy.Gwizdałhisteryczniejaksygnałkaretkipogotowia.
–Przepraszam–rzekłtechnik.–Tozaschniętyskrzepkrochmalu.
DziękiBoguizato,pomyślałem.Dlaczegojanieumarłemwcześniej.Tylerazy
miałemokazję.Wszystkosięnieukłada.Nieukładaodlat.
–Nocóż–powiedziałKorsak.–Ajatakstrasznienielubięrozpoczynania
myśliodtegoBnocóż”.–Pojedziemydokomendy.
Ubrałemsięjakotako,wyjąłemzszafkidokumenty,zwłasnejinicjatywyje
wyjąłemiwtowarzystwieKorsakaoraztychdwóchpierwszychpolicjantów
wyszedłemnaschody.Drzwisąsiadówbyłylekkouchylone,spostrzegłemwieleoczu
wlepionychwemnie.Wszystkojedno,pomyślałem.Teraztojużwszystkojedno.Tak
sięmusiałoskończyć.Alecosięmiałotakskończyć.Mojeżycie.Mójlos.Mójniefart.
Nadole,przeddomem,międzykaretkamiczekałsamochódosobowy.Na
dachuobracałysiękoloroweświatła.Zauważyłem,żelewebyłoczerwone,natomiast
praweniebieskie.Kiedyśeskortowanopieszo.Czasemwpociągu.
Obajpolicjancisiedlizprzoduwozu,ajazKorsakiemztyłu.Samochód
wytoczyłsięnamroczniejącąulicęmiędzyszamoczącesięwkorkachauta.Śród
pobekiwaniaklaksonówsunęliśmywolnowstronęplacuTrzechKrzyży.Słabyruchw
słabymmiasteczkuosłabłegokontynentu,pomyślałem.Gruzowiskozapomnianych
wojen,umarłychreżymów,niedokończonychcywilizacji.Jakaśgwiazda,zpewnością
fałszywagwiazdazarannawytrzeszczałasięnaddolinąulicy.
–Jachybaumrę–szepnąłem.
–Copanpowiada?–ocknąłsięblondyn.Włyśnięciachświatełlatarniulicznej
spostrzegłemzadbanyczubekjegogłowy.Troszczyłsiępewnieotewątlutkie,pisklęce
włosy,którecofałysięzuporemkupotylicy.Topedant.Obawaowłosyuczy
mężczyznępedanterii.
–Źlesięczuję.Ciąglejeszczeciemno.Któratogodzina?
–Dziewiętnasta–powiedział,spoglądającnapustyprzegubręki.
–Dziewiętnasta?–powtórzyłem.–Amniesięwydawało,żetoświt.Zgubiłem
gdzieścałądobę.
Cosięstało.Cosięstałozemną.Skądśtowszystkoznam.Ktośmiotym
opowiadał.Alboczytałemwgazecie.Ontaksiętroszczyoswojewłosy,ajamamich
zadużo.Zostawiłbymmuwspadku.Mniesięjużwłosyznudziły.
5
