Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
RozdziałII
Długodyskutowali,roztrząsającusłyszanesłowa.
DohistoriioDorianiepodchodzilinadwyrazsceptycznie.
–Atydokąd?–zapytałaIza,kiedyHubertbezsłowa
zarzuciłnasiebiekurtkę.
–Chcęzobaczyćmiejsce,wktórymzałapali
tęcmentarnąbabę.
Kilkaosób,zcórkąsołtysaŚwięcinanaczele,zaczęło
podnosićsięzeswoichłóżek.
–Wyzostańcie.–Pokręciłgłową.–Odpocznijcie.
Szczególniety–skierowałsiędoErnesta,którysznurował
jużbuty.
–Niepuścimyciętamsamego–zaprotestowałaIza.
–Niebędziesam–odezwałasięZuza,stając
wdrzwiach.
–Niemamo…–zacząłjejbrat,aleuniosładłoń.
Hubertbyłprzekonany,żedziewczynazarazwymieni
całąlitaniępowodów,dlaktórychtowłaśnieichdwójka
musitamiść,aleZuzatylkoodwróciłasięnapięcie
iwyszłanakorytarz.
–Będęmiałnaniąoko–obiecał,podążajączanią.
