Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
lejnychuczyłretoryki:przeztrzylatawReims,od1613do1615roku
wLaFlècheiwlatach1619–1621wParyżu.odpaździernika1621roku
przezdwadzieściadwalataprowadziłwykładyteologiipozytywnej,
którenastępnieprzekazałFrançoisVavasseurowi
4
.Pracędydaktyczną
zakończyłwwiekusześćdziesięciujedenlat(w1644roku),pozostając
wparyskimCollègedeClermontnastanowiskubibliotekarza,objętym
w1623rokupoFrontonieduDuc.Jeszczewokresieaktywnościnauczy-
cielskiejPetauzpowoduzłegostanuzdrowiazmuszonybyłodrzucić
propozycjęFilipa
IV
,królaHiszpaniiiPortugalii,którypoukazaniusię
(w1627roku)dziełaDedoctrinatemporumchętniewidziałbyuczonego
wroliwykładowcywColegioImperialwMadrycie.Chorobaprzeszko-
dziłaPetautakżewwyjeździedoRzymu(w1639roku),gdzieżyczliwość
papieżaUrbana
VIII
otwierałaprzednimdrogędodostojeństwkościel-
nych.ostatnielatażyciaautorKartagińczykówpoświęciłpracynaukowej;
zmarłwparyskimkolegium11grudnia1652roku.
WtrakciestudiówiwciągucałejswejkarierypisarskiejDenis
Petauutrzymywałkontaktyzwybitnymiprzedstawicielamiświata
4
FrançoisVavasseur–żyłwlatach1605–1681.ByłuczniemPetau,wybitnym
przedstawicielemhumanistycznegośrodowiskajezuickiegoweFrancji,auto-
remlicznychpismteoretycznoliterackich(np.Odowcipnejwypowiedzi,Deludicra
dictione;Oepigramacie,Deepigrammate),dotyczącychzagadnieństylistycznych
(np.Oznaczeniuiużyciuniektórychsłów,Devietusuquorumdamverborum;zob.też
m.in.wstępdoMów,Orationeswprzekładzienajęzykpolskijakoaneksw:I.Sło-
mak:„Phoenixrhetorum”JanaKwiatkiewicza.Wprowadzenie-przekład-opracowanie.
Warszawa2016,s.348–354),poezji(m.in.epigramatówielegii,wtympoświęconej
Petau:DionizjuszowiPetawiuszowizTowarzystwaJezusowego,mężowiwszechstronnie
wykształconemu:pogrzebencyklopedii,DionysioPetavioSocietatisIesu,viroundecunque
doctissimo,Encyclopaediaefunus),practeologicznych(całośćdorobku,włącznie
zutworaminieopublikowanymizażyciaautora,wzbiorze:F.Vavasseur:Opera
omnia.Amstelodami,apudPetrumHumbertum,1709).Zob.BibliothèquedelaCom-
pagniedeJésu…,T.8,c.499–508;M.Fumaroli:L’Âgedel’éloquence.Rhétoriqueet
„resliteraria”delaRenaissanceauseuildel’époqueclassique.Genève2002,s.405–417.
9
