Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
CZĘŚĆ1.SPECYFICZNEZJAWISKAWDIAGNOSTYCEZWIĄZKÓW
zezwiązkusiępoprawiała,mimożeprzemoctrwałanadal.Autorki
spekulowały,żedziałosiętak,ponieważżadnazosóbniewspominała
oprzemocy,pomnadoświadczeniaodesłania.Konkludują,żenieza-
leżnieodjejrodzajukobietyzgłaszającesięnaterapięzpartnerami
imówiąceprzynichoprzemocysąwznacznielepszejsytuacjiniż
kobietymilczące,zastraszoneinieszukającepomocy.Wartozwrócić
uwagęnato,żejeżelipracazparąnieodbywasięwspecjalistycznych
ośrodkachzajmującychsięprzeciwdziałaniemprzemocy,terapeuci
mogąłatwiejpomijaćtematprzemocyiniedopytywaćsięonią.
Pytanie10.Jednazosóbwparzecierpinapoważnezaburzenia
psychiczne,któreniesąleczone
Stażpracy
0–5lat
5–15lat
Powyżej15lat
Ogólnie
TAK
32
22
61
7
74,4
53,6
38,9
59,8
%
NIE
10
17
10
37
23,3
41,5
55,5
36,3
%
INNE
1
2
1
4
2,3
4,9
5,5
3,9
%
ŁĄCZNIE
102
43
41
18
2
/
3
terapeutekiterapeutówmiałobyzastrzeżeniacodosensow-
nościproponowaniapsychoterapiizwiązkuwsytuacjinieleczonych
zaburzeńpsychicznychjednejzosób.Wtympunkcieniewielebyło
wątpliwościikomentarzy;podzieliliśmyjenadwarodzaje:dotyczące
terapiiwarunkowejorazdokładnejdiagnozy.
Osobyankietowanepodkreślałykoniecznośćsprawdzenia,czy
leczenieosobycierpiącejnazaburzeniapsychicznejestniezbędne
dorozpoczęcialeczeniapary.Przykładowojednazosóbuznałaza
podstawowezadaniepsychologówzajęciesięaktywnymiobjawami
zaburzeńpsychotycznych.Innawskazała,żesamaniepodjęłabysię
30
