Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
iproszęowieniecpogrzebowy.Młodadziewczynapodnosiwzrok
znadekranutelefonu,pyta,nakiedymabyćgotowyicomanapisać
naszarfie.Mówię,żepotrzebujęgowciągunajbliższejminuty.Tekst
to:„Gruby,cośtyodwalił”.
–Słucham?–Wytrzeszczaoczy,ajaniewiem,czybardziejjest
zdziwiona,rozbawiona,czyoburzona.
–Tobardzodługaimimowszystkodośćzabawnahistoria,alenie
mamczasu,żebyjąterazpaniopowiadać.Proszę…
–Przykromi,alezłożeniewieńcapogrzebowegotoconajmniej
godzinaroboty.
–Niemacieżadnychgotowców?
–Natęchwilę…–zamyślasię.–Mamjeden,któregoodsoboty
niktnieodebrał.Chcegopan?
–Jasne!
Dziewczynaidzienazapleczeipochwiliwracazwielką,piękną
kompozycjąuplecionązanturiumiróż.„KochanejciociWiktor”głosi
napisnaszarfie.
–Serio?
–Dwieściepięćdziesiątzłotych–mówi.
–Możnatojakośoderwać?–pytam,szarpiączawstęgę.
–Zostawto,człowieku,bosięcałerozleci!
Zostawiam.Sięgampoportfel,płacęzbliżeniowo,wstukujęPIN
ipotwierdzam.Kręcęteżgłową,alebeznienawiści.Onajestcoraz
bardziejrozbawiona.Patrzynamniejaknaprzybyszazkosmosu,ale
wiem,żechciałabywiedziećwięcejoplanecie,zktórej
tuprzyleciałem.
–Miłegodnia–mówięiruszamdodrzwi.
–Udanegopogrzebu–odpowiada.
–Taksięwogólemówi?–pytam,łapiączaklamkę.
–Towypada?
