Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
wgórębocznejulicy.
–Doczekasz?
–Zobaczę,jakpójdzie.
–Postojęztobą.
–Niespóźniszsię,Dziadku?
–Zdążę.Wrazieczegojedenprzystanektrajtkiempodjadę.
Konstantychciałchodzićdokina,dopókipozwalali.Niezazdrościł
Łucji–emerytce.
–Aledziśtylkonazastępstwo–wyjaśnił.–Uprosilimnie.Mam
jeszczeczas–spojrzałnazegarek.
Zatemstanęli.Jesiennywczesnymrokiidącaznimramięwramię
mgłaoblepiałychłodnąwilgociązgarbionebarkiipochylonegłowy
tych,costaliprzednimi,ażrozmazywałysięwszarejpustce.
–Wciążkłóciciesię–zagaił,przestępującznoginanogę.
–Totak…tylko–bagatelizowała,choćgłosemniepewnym.
–Upartajest–badawczopodniósłwzrok.
–Jarównież–błysnęłazębami.
Zgodziłsię.
–Aleigorzejmiędzywamibywało,więcmożenareszciebędzie
dobrze?
–ZobaczyDziadek,żebędzie!
Uśmiechnąłsię.Lubił,gdygotaknazywała:Dziadek.
–Przezemniemożetowszystko?–chciał,byzaprzeczyła.
–Siedzęwamnakarku,kątadlasiebieniemacie.
–E,Dziadekciągleswoje!JabymmożeDziadkapogoniła,ale
matka?WyobrażatoDziadeksobie?
Chrząknął,oblizałusta.Taksięjakośzłożyło,żeowszem,
pomieszkiwałznimi.AleżebyŁucjimiałonatymzależeć?Poszukał
wzrokuAnusi.Ipoczułulgę,nieznajdującwnimironii.
–Cotamja…Zawalidrogąpowolisięstaję!
