Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–NiechDziadekwtensposóbniemówi,Dziadekswojeprzeżył,
Dziadekzasłużyłnaszacunekiodpoczynek.Bohater!–dokończyła
nadspodziewaniepoważnie.
Uniósłbrwi,potemwykrzywiłustawniewyraźnymuśmiechu.
Atogoszelmabrałapodwłos!Bohater–mówi?
–Aty?
–Coja?
–Niespotkałaśabykogoś?
Ażsapnęłazezłości.
–NiechjużDziadeklepiejidzie,spóźnisięDziadek,wyleją!
Westchnął,skinąłgłową,postawiłkołnierzsztormiakairuszył
wdółuliczki.
ZaśAnusia,mimochwilowejzłości,jegozgarbionąsylwetkę
odprowadzałaczułymspojrzeniem.Bohater–powtórzyławmyślach.
Wemgleześwistemprzepłynąłobłytrolejbus.„Niezdąży–uznała
–będziemusiałiść”.NaszczęściedoWarszawyniemiałdaleko.
