Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
fraszkach,dowcipachczyapoftegmatachrównieżczęstowystępuje
podziałnaczęśćnarracyjnąiczęśćdyskursywną.Wpierwszejodbija
sięMythos,wdrugiej–Logos.
JanTrzynadlowskiwMałychformachliterackichwyjaśnia:
„PrzenikliwyLaBruyérekreśliłnaderrealistyczneobrazkiobyczajowe
zżyciabędącegoprzedmiotemjegowłasnejobserwacji.Obrazkite,
małeformynarracyjne,oukładzieniemalfabularnym,zwykłzamykać
tezamiogólnymiocharakterzesentencji.Tegotypucałośćtojakby
«bajkaprawdziwa»:częśćilustracyjna,dowodowa,przykładowaoraz
końcowywniosekwpostacimorału,sentencjioszerokimzasięgu
filozoficznymipragmatycznym.Realistycznyczasprzeszłytych
narracjistałsięostateczniejedynieczasemkoniecznościdramatycznej,
czasteraźniejszytezyprzeszedłwponadczasowośćtwierdzenia
filozoficznego.Zupełniepodobniemiałabysięrzecz,gdyby
domaksymLaRochefoucauldczyChamforta«dodać»dowodowe
obrazki”.
Aforystęmożnawięcnazwaćpisarzem,którynielubipisać(vide:
FryderykNietzsche).Snujeówsobiewgłowieróżneopowieści,
przeprowadzarozmaiterozumowania–anotujejedyniewnioskiztych
długich„wędrówek”człowiekamyślącego.Zostawiaczytelnikowigołą
myśl,bezuzasadnienia,bezdowodu,bezobrazującegojąciągu
narracyjnego.Resztajestmilczeniem–resztajestzadaniemdla
czytelnika.Tenmusidanąmaksymężyciowąopleśćwłasnąopowieścią
czywłasnymsystememfilozoficznym.Aforyzmjestwyłącznie
drogowskazem–choćniektórzychcą,bybyłdrogą(amożenawet
isamochodem);dlategojestbardzowymagającymgatunkiem
literackim.
Głębokieaforyzmypotrafiąutopićwsobieniejedenpłytkiumysł.
Antologieaforyzmówsąksięgami,zktórychkorzystaćmożna
przezwielelat.Toźródła,którenigdysięniewyczerpią.Ale
większośćczytelnikówwolipowieści,tenbarwnyświatprzygód
