Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
obserwowaniawiewiórki.
Wróciłamnagórę.Drzwidosypialnirodzicówbyłyotwarte.Tata
wyjmowałubraniamamyzszafyirzucałjenałóżko.
—Chciałamporozmawiaćzmamą—powiedziałam.
—Musiałaskończyć.—Szarpnąłzadługązielonąsukienkęirzucił
jąnastertęubrań.
—Corobisz?
—Organizuję.
—Wyrzucaszteubrania?
—Mamapoprosiła,bymoddałparęrzeczynacelecharytatywne.
Niewidziałamjegotwarzy,alejegogłosbrzmiałdziwnie.
—Mogęjewtakimraziezatrzymać?—zapytałam.—Skoromama
jużichniechce?
Odwróciłsię,bynamniespojrzeć.
—No,chybatak—powiedział.Tobyłooczywiste,żeniechciał,
aleniemógłwymyślićpowodu,żebymiodmówić.Wielkaszkoda!Nie
trzebabyłokłamać.
Musiałamsześćrazyobrócićdomojegopokoju,byprzenieśćtam
wszystkierzeczymamy.
Gdybymmiałaopisaćjejstylwdwóchsłowach,powiedziałabym
OBFITOŚĆCHUST.Wyobraźsobiecygańskąnauczycielkęjogi,
dodajzmilionbransoletiotomojamama.
Poniedziałek,31sierpnia
DziękiBoguzaSnickersa.Leżałamwłóżkuipłakałamwczoraj
