Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
(wporównaniudoinnychujęćteoretycznych)jestfakt,
żeskupiasięonaprzedewszystkimnasamym
performansiejakodziałaniu–jegostrukturze,kontekście
irezultatach–„performatykanie«czyta»działań,ale
analizujejejakosposobyzachowania.Iztejanalizy
wyprowadzawnioseknatematpraktycznychskutków
działania”38.Wartozaznaczyć,żeniniejszaksiążka
wpewiensposóbodpowiadazarównonawezwanie
badacza,jakrównieżnajegokluczowezastrzeżenia.
Kosińskizauważył,żerównoleglezpostulatem
dobadaczyteatrugłoszącym,abywramach
performatykizaczęlizajmowaćsiętakżezjawiskami
pozaartystycznymi,wydarzeniamipolitycznymi,
wypadkamizżyciazbiorowegoiindywidualnego,zaczęły
pojawiaćsięteżgłosykrytykującetakie„kłusownictwo”
badaczyteatru39.
1.4.3.ZbigniewRaszewski
Uzupełnienietejlukimogąstanowićbadania
znamienitegopolskiegohistorykateatruZbigniewa
Raszewskiego,którywswoichrozważaniachskupiłsię
właśnieprzedewszystkimnaodbiorcachprzekazu.Wten
sposóbwyszczególniłukładskupiający,któryzdaniem
badaczamógłbybyćużytecznywbadaniachnad
widowiskami.Określiłgomianemukładu„S”.
Impulsemdotychrozważańbyłwykładprof.Zygmunta
Szweykowskiego,którymiałprzyrównaćteatr
dozbiegowiska.Wobuwypadkachuwagawidzówjest
szczególniepobudzonaprzezto,że„cośsię
dzieje”40.ZdaniemRaszewskiegoukładtenmożeposłużyć
doanalizyróżnegorodzajuwidowiskprzyjednoczesnym
odrzuceniupogląduzakładającegotraktowanieteatru
wsposóbnazbytszeroki.
Nawstępiewartoprzyjrzećsię,wjakisposóbhistoryk
teatrudefiniowałsamukład–„Wmoimwykładzieprzez
«układ»rozumiempewientypobecnościwytworzonej
przezsytuację,wjakiejsięjakaśzbiorowośćznalazła,nie
zawszedobrowolną,zawszechwilową.Podkreślam,
żechodziozbiorowość”41.Natejpodstawiewyodrębnił
dwazasadniczeukłady–rozpraszający(danazbiorowość
