Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Wprowadzenie
Perspektywa,jakąprzyjmujęwrozważaniachofilmoterapii,jestpunktemwidzenia
filmoznawcy-kulturoznawcyiwzwiązkuztymstaramsięwidziećpodejmowane
problemyizagadnieniaprzedewszystkimnatlepojęćpodstawowychdlatych
dyscyplin.Mojąanalizęzjawiskafilmoterapiirozpoczynająrozważania(oparte
napracachsocjologówkultury)dotyczącekulturyterapeutycznejimiejsca,jakieterapia
filmemwrazzopracowaniaminajejtematzajmująwobszarzetejkultury.Odwołujęsię
międzyinnymidopracAnthony’egoGiddensa(2002;2006)piszącegootożsamości
jednostkiwepocepóźnejnowoczesnościorazMałgorzatyJacyno(2007;2010),która
próbujeodpowiedziećnapytanie,czywspółczesnąkulturęzdominowałdyskurs
terapeutyczny.Pojęcie„kulturaterapeutyczna”,używaneodpołowylat
sześćdziesiątych,jestwedługJacyno„diagnozącałościowychprzemiankulturowych,
asenstegookreśleniawykraczapozaprostestwierdzeniefaktu,żecorazwiększaliczba
ludziskłonnajestpowierzaćswojeproblemyterapeutom,anienaprzykładrodzinieczy
przyjaciołom”(Jacyno2007,s.248).Istotnąkwestiąwydałmisięaspektzwiązany
zprocesemprzemian,jakidokonujesięwdziedziniepsychoterapii–zmiennośćnietylko
formterapii,aleistosunkudoczłowieka,atakżeczłowiekadosamegosiebie.Wątek
tenpojawiasięmiędzyinnymiwefragmenciereferującymstanbadańiwczęści
omawiającejpodstawowezagadnieniakulturyterapeutycznej(rozdział„Kult(ura)
indywidualizmu…”).
Corazwiększapopularnośćpsychoterapiiwiążesięzutrwaleniemprzekonania
(zarównownaukowym,jakiwpopularnymdyskursie),żejestonanietylkoniezbędna
dlakogoś,ukogozdiagnozowanochorobępsychiczną,alejestprzydatna(anawet
konieczna!)dlakogoś„zdrowego”,ktozamierza„wzbogacić”swojeżycieinadaćmu
„głębszysens”.Tezata,bardzoróżnieargumentowana,doprowadziładotakiego
rozumieniapsychoterapii,wktórymjawisięonajakointratnainwestycjawsiebie,
podejmowanawceluautodefinicji,samoaktualizacji,udoskonaleniaswoichmożliwości,
samorealizacji,„samourzeczywistnienia”oraz–najogólniejrzeczujmując–podniesienia
„jakościżycia”1.Psychoterapiajestwięcrozumianadzisiajprzedewszystkimjako
narzędzieumożliwiającepełnerozwinięciewłasnegopotencjałuintelektualnego,
emocjonalnegoimotywacyjnego.Nieprzypadkiemwdrugiejpołowielat
sześćdziesiątychwStanachZjednoczonychgrupawpływowychpropagatorów
psychoterapiiokreślałasięmianem
HumanPotentialMovement
,awięcwłaśnie
Ruchem(Rozwoju)LudzkiegoPotencjału.Odtamtychczasów(zwłaszczawkrajach
Zachodu)stalewzrastaprzekonanieotym,żeczłowiekma„prawodoszczęścia”,
aprzynajmniejdooptymalizacjizewnętrznychiwewnętrznych2warunkówswojegożycia
(por.Jacyno2007,s.12).Natakrozumianejpsychoterapiiskupiamsięrównież
wniniejszejksiążce.
Swoistymznakiemzapotrzebowanianaróżnegorodzajuspecjalistówjestpokaźna
liczbasłów,któreichokreślająiktórepojawiłysięwkomunikacjispołecznej
naprzestrzeniostatnichkilku,kilkunastulat:eksperci,konsultanci,doradcy,
opiniodawcy,mentorzy,specjaliściodpublicrelationsorazcoachingu,terapeuci,
psychoterapeuci,wreszcie–filmoterapeuci.Profesjete–jakprzedstawiaZygmunt
Bauman
–
sąsymptomatycznedlakulturyindywidualizmulub,trzymającsię
terminologiiautora,dlaponowoczesności:„Czasyponowoczesnesąerąspecjalistów
