Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
sobiesprawę,żemusiętoniepodoba.Czyniebyliwpracy?Czynie
powinnipracować?
Nachwilęspuściławzrok,jakbypróbujączebraćmyśli.
–Wiesz–zaczęła–zanimuciebiewszystkosiętakposypało,
byliśmykolegami,tyija.Rozmawialiśmy.Jestemtu,gdybyśchciał
kiedyśporozmawiać.
Robertzdawałsobiesprawę,żegrozimunagływybuchemocji,ana
tosobieniemógłpozwolić.Niemógłzyskaćwpracyopinii
świrniętego.Musiałwyplątaćsięztejsytuacjiiwrócićdobiurka.
–Tobardzomiłe…
Jessprzewróciłaoczami.
–Niepróbujębyćmiła,kretynie!Lubięcię.Zawszefajniemisię
ztobągadało.Iteżsamawychowujędziecko.Wprawdzienieztego
samegopowoducoty,alezałożęsię,żemamypodobneproblemy.
Może,jeśliwyrzucimytozsiebie,dobrzenamtozrobinagłowę.Jeśli
cośjeszczedasiętamuratować.
Robertpoczuł,żelekkosięuśmiecha.Mimowoliprzypomniał
sobie,dlaczegolubiłJess.
–Cienkoprzędę,muszęprzyznać–powiedział.Żartował,alejak
częstobywazżartami,tenteżzawierałziarnoprawdy.
–Rozumiemto.Ktowie?Możenaszedziecimogłybysięzesobą
czasempobawić?Moglibyśmypodrzucaćsobienawzajemnasze
pociechy,żebyodczasudoczasumiećwolnywieczór.
–Niespieszsięzdeklaracjami,niepoznałaśjeszczemojego
młodego–odparłRobert.Coto?Czyżbywłaśniedwarazyzrzędu
rzuciłżartem?
–Madwalatka,prawda?
–Tak.
–Notomożepowinnampoczekaćrokczydwa,zanimzaoferujęsię
jakoopiekunka.–Uśmiechnęłasiędoniegociepłoiserdecznie.
–Słuchaj,wtymtygodniuciodpuszczę,alewprzyszłąśrodęidziesz
znaminapromocyjnesushi.Nigdywięcejsmętnychkanapek.
Robertpomachałdoniej.
–Rozważęto.Dziękujęzazaproszenie.
Odwróciłsię,żebywrócićdobiurka.
–Toniezaproszenie!–zawołałazanimJess.–Torozkaz!
Obligatoryjnesushi!Swojądrogą,dobranazwadlakapeli!
