Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
musiałyzaczynaćsiętakwcześnie?
–Czytoniezamałedzieci,żebywogólezauważaćcośtakiego?
–zapytał.Powiódłwzrokiempomaluchachwsali,bawiącychsię
klockamiczylalkami.Tożtojeszczepraktycznieniemowlaki.
Laurenznowusięuśmiechnęła.
–Byłbypanzaskoczony,jakiepotrafiąbyćspostrzegawcze.Proszę
miwierzyć,żeniewieleimumyka.WyjaśniłamNoahowi
ipozostałym,żeniewszystkiedziecimająmamęitatę,żebywają
różnerodziny,iopowiedziałamotym,jakmogąonenaprzykład
wyglądać.Wyjaśniłamim,żejedyne,czegopotrzeba,żebymówić
orodzinie,toludzieimiłość.Możnazatemuznać,żewykorzystałam
tenincydent,żebyczegośjenauczyć.
Robertzesztywniał.Odrzucałagomyśl,żemała,okaleczonarodzina
jegoiTyleramiałasłużyćzamateriałpoglądowy,abydzieci„czegoś
uczyć”,zresztąpoco?ŻebyinnimogliTylerapożałować,anietylko
sięzniegonabijać?Niechciał,żebyjegosynawyśmiewano,aleteż
niepotrzebowałdlaniegolitości.
NiemiałojednaksensuczynienieLaurenwyrzutów.
Przedszkolankabyłatakamłoda,pełnaoptymizmuiideałów,
żeskrytykowaniejejbyłobyjakkopnięcieprzyjaznegoszczeniaczka.
–Dziękujęzainformację.–Usłyszałwreszciewłasnygłos.
Zabrzmiałbardziejformalnieisztywno,niżbyłotokonieczne,ale
przynajmniejjegoodpowiedźbyłagrzeczna.
–Niemazaco–odparłaLauren.–Pomyślałam,żedampanuznać,
nawypadekgdyby,nowiepan,chciałpanotymzTylerem
porozmawiaćwdomu.
–Notak–bąknąłRobert.Niechciałotymrozmawiaćanizsynem
wdomu,anitymbardziejtu,zpraktycznieobcąsobieosobą.
–Hej,kolego,gotowydowyjścia?–zawołałdosynanadrugim
końcupstrzącejsięjaskrawymikoloramisali.
Tylerpodniósłgłowęznadplastikowejwywrotki,którąprzesuwał
tamizpowrotem,poczympowiedział:
–Tato!
Wyszczerzyłzębywuśmiechu,zerwałsięnarównenogiipodbiegł
doRoberta,szerokorozpościerającramiona.
–Widzipan?–odezwałasięLauren.–Wesołychłopczyk.
Robertowitrudnobyłodoszukaćsięwjejsłowachpociechy.Jeśli
Tylerbyłwesoły,totylkodlatego,żejeszczenierozumiał,czego
muwżyciuzabrakło.
