Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Nie–skwitowałastanowczo.–Znamcię,Dominic.
Nierozumiem,dlaczegotaksurowosięoceniasz.
Rozumiem,żeboiszsię,żewamniewyjdzieiżemartwisz
siętącałąsytuacją,aleDominic…Onaprzeztenkrótki
czasudowodniła,żejejnatobiezależy.Pamiętasz,kiedy
zgodziłasięztobąpojechaćdoPortlandnakolację?
–Pamiętam.
–Ito,jakbardzosięcieszyłeśztegopowodu?Tak
bardzo,żeopiłeśsięwdomuzchłopakamiiLoganem,
wypisującdomniegłupoty–odparłazłośliwie.
Uśmiechnąłemsięnasamowspomnienie.
–Wiesz,dlaczegoonaciępamięta?–spytała.–Bocoś
dociebieczuje.Takichsilnychemocjisięniezapomina.
Przestańmyśleć,żeniejesteśjużwartżadnejkobiety.
Jesteś.Michelletopotwierdza,prawda,myszko?
–zwróciłasiędocórki.–Uwielbiacię.
Osunąłemsięniżejnakanapie,przezjakiśczas
patrzącnaśmiejącąsiędziewczynkę.Michelleszczerzyła
się,uderzającmokrymidłońmiozabawki,aczasem
oswojeczoło.Sprawiałojejtodużoradości,bonie
przestawałasięśmiać.Ładnaipulchnabuziadziewczynki
powoliroztapiałamojezmarznięteserce.
–Tochybapopieprzone,żemamdwadzieściacztery
lataichciałbymmiećrodzinę–powiedziałem.
Stellazaśmiałasiępodnosem,odrywającwzrok
odmalucha.
–Jamamtylesamoimammężaorazpółroczne
dziecko.
–Zazdroszczęcitego.
