Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Tak,lepiejodwieźkolegędodomu.
–Takzrobię.Dziękiinarazie.
Soniapodeszładoswojegosamochoduipostukała
wszybę.
–Adam,żyjesz?
Jejpartnerpowoliusiadł.Poomackupróbował
zlokalizowaćswojeokulary,któremusiaływpaśćmupod
fotel.
–Tak,jużwporządku.Przepraszamciębardzo.Ja...–
zacząłsiętłumaczyć,Soniajednakmuprzerwała,
wsiadającdosamochodu.
–Przestań.Każdyznasprzeztoprzeszedł.Odwiozęcię
domu,apotempojadęjeszczenakomendę.
–Dzięki.
Nacisnęłapedałsprzęgłaipoczułaznowu,jak
wyciśniętazpodeszwywodadotykajejstopy.Zrobiłojej
sięniedobrze.
