Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Dziewczynkaoddychazgłębipiersi,owładnęłyjąuczucia
nieokreślone,pomieszanezsobą.Narazpoczułażalzaminionąchwilą,
dzikąwesołośćzwyzwolenia,lecziobawę,żeJaśzawiadomił
ojczymaojejwybryku.Alechłopakjużprzyskoczyłdoniej,porwałjej
ręceiodciągnąłznasypudaleko,ażpodsągidrzewa.
–Awidzisz!Widzisz!–rzekłaAndzia.
Jaśrzuciłsięjejnaszyję.Wołauradowanymgłosem,przepojonym
szczęściem:
–Andziuśzłocista!Żyjesz!Jesteścała.Myślałem,żeumręze
strachu.Wiesz,żetobyłokrutniedługiinaładowanypociąg?
–Jasiu,niepowieszotymwdomu,co?Dajsłowohonoru.
–Daję–rzekłchłopakzpowagą.–Ale,cóżty,byłaśpod
lokomotywą,aboiszsię...
–Bolokomotywamogłabymniejedyniezabić;jabojęsię
wymówekigniewów.
–Przecieżrózgąniedostaniesz?
Obojeparsknęliśmiechem.
–WyobraźsobiepannęEwelinęwtejroliegzekutora–mówiła
Tarłówna–chybazakażdymuderzeniempłakałabyicałowałapo
rękach,przepraszając.
Młodaparaoddaliłasięodtorukolejowego,idącwgłąbłąki.
Kierowalisiędoleśniczówkiwilczarskiej,migającejrównym
szeregiemświateł,jakgdybyzawieszonychwpowietrzu.
–Leśniczówkarzęsiścieoświetlona;możektośprzyjechał?Ajutro
ranoobławanawilki,pojedziemyznówrazem,co?...
–Chciałabym!
–No,topojedziesz!Jakzechcesz,toidoTurzerogjeszczenietak
prędkopowrócimy.PrzyjemniejtuwWilczarach.PanKościeszazrobi
wszystkodlaciebie.Onbycięgwiazdamikarmiłjakkaszą.Mniesię
zdaje,żeoncięwięcejkochaniżswegoJanuszka.
–Tak,dobryjestmójojczym,alezawszeJanuszektoprzecie
rodzonysyn–odrzekładziewczynka.
Szlidalej,milcząc.Poprzedzałichmiękkiszelestrozsuwanychtraw;
dokołarechotałyżabyjednolitą,zgodnąmelodiąwiosny.Czasem
głośniejszyskrzekwystrzeliłponadmonotoniężabiegośpiewu,czasem
