Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
czerniałysągidrzewa,równopoukładaneiprzypominająceszeregi
niskichlepianek.
Najednymzsągówpodrosochatąpłaczącąbrzozą,którejdwie
potężneodnogiwyrastałyjakbyzjednegopnia,siedziałaHandzia
Tarłównazogromnympękiemkwiatównakolanach.Włosyjejzdobił
wienieczgorącopurpurowychmaków,czarnewarkoczelśniące
jedwabiścieopadałynaramiona.Dziewczynkabyłazdyszanaze
zmęczenia,alepomimoto,odpoczywającnadrzewie,śpiewała
półgłosem.
Wkońcuzaczęławołać.
–Jasiu!Jasiu!Hop!Hoop!
Trawyopodalrozchyliłysięgwałtownie,wypadłznichszczupły
siedemnastoletnichłopakwbluzieszkolnej,odHandzistarszyorok.
Krzyczyjakopętany:
–Nazbierałemcałączapkępoziomek!MówięciAndziu,pyszne!
Chcesz?
–Dajichodźprędko,będziemyczekalinapociąg.
–Ii!Niewarto,terazpojedzietowarowy.
–Właśnienatenczekam.Wieszdlaczego?
Chłopakzdumionyszerokootworzyłoczy.
–Cóżtynaprawdę?Zwariowałaś!
–Wcaleniezwariowałam,ajaktymogłeś?
No,ja!Jajestemmężczyzną,niebabą.
–Tymogłeśtozrobićtoijazrobię,chociażjestemdziewczyną.
–Handziu!BopowiempannieEwelinie.
–Mów.
–Jakmamękocham,topowiemtwemuojczulkowi.
–Ależmów.Biegnijcotchuztąwiadomością,jatymczasembędę
podpociągiem.
Czarne,wielkie,wilgotneoczyAndzirozżarzyłysięfiglarnym
ognikiem.
–Todopierobędziefrajda.Hu–ha!
Jaśzbladłzprzerażenia.
–Handziuniu!Mojamiła,mojadobra,nieróbtytego,jasięboję.
