Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Obojezdyszaniibladzipatrząuparcienaczarnykłąbdymu,który
wśródostatnichjużogniskzachoduwyglądanibypotwornygad,
rozkręcającyswemacki.
Zmrokosiadłnatorach,zmrokgęsty,leniwy,przesiąkniętylekką
różowością.Szynytraciłynieskazitelnelinie,zasnuwająsięmrokiem.
Niebopoczerniało,zostałjużjedynywypukływałpurpuryokopconej
zmrokiem,oddzielającyhoryzont.Ażotoztychostatnichpłomieni
oderwałysiędwaognieokrągłe,czerwoneipędząnaprzódnieconad
ziemiąwrównejodsiebieodległości.Poprzedzajegłuchyturkot
rozpędzonychkółiznamiennygrzechottoczącejsięmasy.Nadnimi
buchaczarnymkominemdym,przetkanyiskramizłota.
–Widziszlatarnie–zbliżasięjuż–szepceAndziadrżącymi
wargami.
Jaśmilczy,oddychaszybkoiwczepiasiękonwulsyjniepalcamiw
ramionatowarzyszki.Onazaśwalczyzsobą.Zmagasięwniej
stanowczepostanowienieznagleobudzonymstrachem.
Dwielatarnieparowozucorazbliższeibliższe,niosądoniej
okropnylęk.Jakiśkosmatypotwórchwytajązapiersi.
–Nie,niepójdę–słyszywyraźnyszeptwstruchlałejduszy.
–Więcsięboisz?Jesteśtchórzem!–drwiznowuinnygłos.
–Nie!nie!–zawołałagłośnoinagleszarpnęłasię.Jaśpociągnąłjej
ramionazokrzykiem:
–Niepójdziesz!Zarazprzeleci.O!Jakgna.Niepójdzieszzanic!
Niepuszczę!
Tarłównawydarłasięgwałtowniezrąkchłopca,chwyciłapaltoi
zeskoczywszynaziemięwkilkususachznalazłasięnaszynach.Za
sobąsłyszyprzeraźliwywrzaskJasia,niejestwstanieopanować
rozdygotaneszczęki.Orientujesięmomentalniecodotożsamościtoru,
prędkoowinęłaszynelemcałąswąpostaćrazemzgłowąirzucając
spojrzenieprzedsiebie,padłapiersiaminanasyp,wyciągającsię
pionowojakdługawśrodkuszyn.Żwirzachrzęściłirozsunąłsięnieco
podjejłokciami,mocniejnaciskagociałemzraptownympragnieniem
zapadnięciasiępodziemię.Alepiersijejinoginatrafiłynatwarde
drzewopodkładów.Gwizdlokomotywyprzeszyłpowietrze,brzmi
jakośłagodnie,chociażdonośnie,smutekitęsknota,czynawetskarga,
płyniewtymprzeciągłymtonieświstu.
