Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
—Awidzisz!Widzisz!—rzekłaAndzia.
Jaśrzuciłsięjejnaszyję.Wołauradowanymgłosem,przepojonym
szczęściem:
—Andziuśzłocista!Żyjesz!Jesteścała.Myślałem,żeumrę
zestrachu.Wiesz,żetobyłokrutniedługiinaładowanypociąg?
—Jasiu,niepowieszotymwdomu,co?Dajsłowohonoru.
—Daję—rzekłchłopakzpowagą.—Ale,cóżty,byłaśpod
lokomotywą,aboiszsię…
—Bolokomotywamogłabymniejedyniezabić;jabojęsię
wymówekigniewów.
—Przecieżrózgąniedostaniesz?
Obojeparsknęliśmiechem.
—WyobraźsobiepannęEwelinęwtejroliegzekutora—mówiła
Tarłówna—chybazakażdymuderzeniempłakałabyicałowała
porękach,przepraszając.
Młodaparaoddaliłasięodtorukolejowego,idącwgłąbłąki.
Kierowalisiędoleśniczówkiwilczarskiejmigającejrównymszeregiem
świateł,jakgdybyzawieszonychwpowietrzu.
—Leśniczówkarzęsiścieoświetlona;możektośprzyjechał?Ajutro
ranoobławanawilki,pojedziemyznówrazem,co?…
—Chciałabym!
—No,topojedziesz!Jakzechcesz,toidoTurzerogówjeszczenie
takprędkopowrócimy.PrzyjemniejtuwWilczarach.PanKościesza
zrobiwszystkodlaciebie.Onbycięgwiazdamikarmiłjakkaszą.Mnie
sięzdaje,żeoncięwięcejkochaniżswegoJanuszka.
—Tak,dobryjestmójojczyk,alezawszeJanuszektoprzecie
rodzonysyn—odrzekładziewczyna.
