Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
przychodzą,mówi.Państwojużwieczerzająigośćnadjechał.
—Ktotaki?—spytalijednocześnie.
—Mówią—naczelnikprzystanku.
—Masztobie!Tegotylkobrakowało.
JaśprzysunąłsiędoAndzi.
—Mojazłota,aleniepowieszotym,prawda?Możetennaczelnik
widziałnasidlategoprzyjechał,żebyoskarżyć?Niepowiesz?…
—Janiepowiem,alejeślijesteśmyzdradzeni,tosiętrzeba
przyznać,niemarady.
—Ojej!Jestemzgubiony.
—Niebójsię,jacięobronię.Ależzciebietchórz.
—Dobrzecimówić,bośnigdyniezaznałakarcącegowzrokuisłów
twegoojczyma,alejatoznam.Jaucieknę!—zawołałzdeterminacją.
Zaśmiałasię.Bylijużprzygankuleśniczówki.Ładny,stylowy
domekrysowałsięnatlenocystrzelistymiwieżyczkami.Świetlne
pasmaodokienciskałynaziemięjaskrawesłupywczarności
rozpanoszonejwładczo.Smugitebyłyjakbyfilary,naktórychstał
pałacyk.Zgankuzbiegłydwaolbrzymiepsylegawe,GamaiAkord,
zgłośnymszczekaniemskoczyłydonadchodzących,leczzarazucięły
opółtonu,łaszącsięprzyjaźnie.AndziaiJaśweszlidosieni.Lunął
nanichblaskrzęsisty,oślepiłnachwilę.
—A!Otóżnasidezerterzy!
PanKościeszastałprzedmłodymi,baczniesięimprzypatrując.
Zauważyłzmieszaniedziewczynkiichłopca,przytymnaciemnej
satynowejsukienceAndziświeżeplamyżółtegopiasku,głównie
nakolanachipiersiach.Włosymiałaroztargane,piasekwbrwiach,
nawetnarzęsach,większejegogrudkiosiadłynaczolewokółczarnych
włosówpokrytychjakbypudrem.PanKościeszasięgnąłwzrokiem
