Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
—Ach,Aneczko,corobisz!Niezaperły,nie,ale…—tuznowu
popatrzałnakazującoprostowoczy—wolatwejmatkimusibyć
spełniona.
Andziawychodziłazgabinetuzciężkągłową,jakbyodurzoną
czadem.Wrękuniosłapudełkosafianoweprawiebezwiednie.Dziwnie
przykreuczucienurtowałojąitłoczyłowsercu.
…Czyżbymama?…Dlaczegotakzastrzegła…Dlaczego?
GdyTarłównaopowiedziaławszystkopannieEwelinie,płacząc
ponownie,nauczycielkasmutniepotrząsałagłową.
SzepnęłacichutkopoprzedniąmyślAndzi.
—Czyżby…twojamatka?…Bardzowątpię…
Naszlachetnej,poważnejtwarzynauczycielkiodbiłasięnieufność.
Alemilczała,tylkoujrzawszyperły,obejrzałajestarannieirzekła:
—Tesamesą,perłyirubiny,łzyi…krew.Teperłybyły
własnościątwejmamy.
—Tak?Panijejużwidziała?Panijezna?…
—OpowiadałamionichciotkaSmoczyńska.
TegosamegodniaKościeszaoznajmiłAndzi,żewyjadąwszyscy
naparęletnichwakacyjnychmiesięcydoToporzyskiDrakowa,
spadkowychmajątkówTarłównypojejojcu,odległychokilkadziesiąt
mil,którychdotądAndzianieznała.
Najejusilneprośbyojczym,pomimoniechęci,zaprosił
natęwycieczkęciotkęSmoczyńskązdziećmi.
—Zrobiędlaniejdużo,alejejwświatniepuszczę—myślał
Kościesza.
1Faramuszka—cośbłahego.
