Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Acobymniewiedziała?Tutejszajestem.Drogę
panzmylił.Trzabyłozjechać,tutajdrogajużnaZłoty
Stok.
Kobietagramolisiędosamochodu.Wjejwzroku
jestcośniezwykłego.Zmarszczkiwokółjejustroz-
chodząsiępromieniście.Twarzzniszczona,leczoczy
błyszcząjakognie.Śnieżycachybasięwzmaga,wiatr
zawodzigłośniej.
–Chodnikapaniniema!?
–Tumusipanskręcić.
–Możedolekarzazawiozę?Obejrzypanią.
–Nietrza.Jeszczetrochęimnieteżprzyjdziesię
żegnaćzżyciem.
–Tegopaniwiedziećniemoże.
–Mogę.Wiemwięcejniżcisięzdaje,synku.
Jakubsłyszyprzezśnieżycęwyciesyreny.Rozgląda
sięijestprawiepewien,żenadrodze,zktórejzjechał
zgodniezsugestiąstarej,przedchwiląwidziałniebie-
skieświatła.
–Tonieznaczy,żetrzebaśmierciwszponyleźć–
mówi.
–Widziałamją,jakkażdąinnąnormalnąrzecz.Nie
bojęsię.
Jakubspoglądanastarą,alejejoczysąbezwyrazu,
puste,jakgdybynienależałydożywegoczłowieka.
Kundelnajejkolanachszczerzykły.Mężczyznawytę-
żawzrok,leczotaczaichtylkociemność.Widzijedy-
nieśnieg,wirującywszaleńczympędzie.DWtakąpo-
godęwszystkosięmożeprzytrafić”–myśli.
5
