Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
wodróżnieniuodKłymenkiniewyszydzanogopublicznieinie
robionosobiezniegożartów.
–Nodociebiemówię,Witek–powtórzyłmajster,stająctużprzed
Igorem,któryzdjąwszyzsiebierobocząszarąkurtkęuwalaną
cementemizaschniętymbłotem,starałsięjąotrzepać,uderzającoróg
budy.
–Tak?–zapytał,zastanawiającsię,czegomożechciećmajster.
Czyżbyznowuzrobiłcośnietak?Możefaktycznieniebyłnajlepszym
budowlańcem,alestarałsięsumienniewykonywaćswojezadania.
–Terzeczywśrodkuponoćsątwoje.
–Moje–potwierdziłIgor.–Przepraszam,żejajetuwziął.
–Cosięstało?–Mężczyznaprzeszedłdokonkretów.–Słyszałem,
żekoledzywyrzucilicięzpokoju.
Igorwzruszyłramionami.Comiałodpowiedzieć?
–Niktcięnielubi.Nabudowieteżstroniszodludzi.
Milczał,spodopadającychnaczołowłosówspoglądającnaswego
rozmówcę.
–Icoztobąbędzie?–Majsterwestchnął.
–Nic.
–Aspaćgdziezamierzasz?
–Niewiem,aleciepłojest.Ławekdużo…
–Słuchaj,chłopie…–Tongłosumajstrastałsiębardziej
zdecydowany.–Żartyżartami,aletoniesąprzelewki.
–Damradę–bąknął.–Panniemusiećsięmnąprzejmować.
–Nojakdasz,tosuper.–Majsterpopatrzyłnaniegouważnie.
–Gdybyśjednakmiałjakiśproblem…
–Umnieniebyćżadnegoproblemu–zapewnił,starającsię
odpowiadaćpopolsku.
Jeszczeodczasudoczasu,takjakteraz,układałzdania
niegramatycznie,aledoskonalerozumiałwszystko,coinnidoniego
mówili,atakżesampotrafiłsięwysłowić.Właściwiezgrupy
Ukraińców,którzywrazznimprzyjechalinabudowę,jakojedyny
opanowałjęzykwstopniupozwalającymnaswobodnąkomunikację,
awszystkotodziękitemu,żewodróżnieniuodkolegówchciałsię
gonauczyćikażdąwolnąchwilępoświęcałnajegoszlifowanie.
Igorzałożyłkurtkęiwyminąwszymajstra,zamierzałwejśćdobudy,
abysięprzebrać,alemężczyznachwyciłgozaramię.
–Poczekaj!Czasemlepiejschowaćdumędokieszeni.Przebierzsię,
weźswojerzeczyichodźzemną.
–Gdzie?–Igorspojrzałnamajstrazezdziwieniem.
