Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Nochybaniechceszspaćnaulicy?Mojastarazdzieciakamisiedzi
umatkinawsiimamcałąchatędlasiebie.Przekimaszsięzedwie
noceumnie,aprzeztenczaspomyślimy,coztobązrobić.
TakasympatiazestronymajstrazaskoczyłaIgora.Nieprzywykł,aby
ktośkiedykolwiekokazałmużyczliwość.Możewcześniej,zanim
straciłpamięć,napotykałnaswejdrodzetakichludzi,jednakodczasu
przebudzenianastatkuosoby,zktórymisięstykał,nienależały
dozbytprzyjacielskich.Dotejporymógłliczyćtylkonazłośliwości,
kpinyiszyderstwa.Podejrzewał,żezanadmiernądobrociąmajstra
kryjesięjakiśpodstęp.
–Nietrzeba.Jadamradę–zapewniłponownie.
–Cieszęsię,żedaszsobieradę,aleterazniedyskutuj,młody,tylko
migiemzmieniajciuchy.Głodnyjestemjużtrochę.No,raz-dwa
–ponagliłgo.–Bokorzenietuzapuszczę.
***
Prostozbudowywysłużonymvolkswagenemmajstrapojechali
naTeofilów.Ztrudemznaleźlimiejscenaparkinguusytuowanym
przedjednymzwieluczteropiętrowychblokówwybudowanych
wlatachsiedemdziesiątych,któreocieploneiodmalowanecałkiem
niedawno,wreszcieprzestałystraszyćszarościąswychbrył.
Igorwysiadłzsamochoduiwyjąwszyztyłutorbępodróżnąigitarę,
zatrzymałsię,abyrozejrzećdookoła.Przedblokiemrosłorozłożyste
drzewo,któregokonaryzdawałysięzaglądaćdomieszkań.Przy
silniejszymwietrzepewniestukałyoparapet,takjakbyprosiły,aby
wpuścićjedośrodka.
–NoWersaltoniejest–zażartowałmajster,zamykającsamochód
–alegwarantujęwygodnąkanapę.Napewnolepsząniżławka
wparku.
Pierwszyruszyłdoklatki,aIgorpodążyłzanim.Zatrzymalisię
przeddrzwiamiimajsterzacząłszukaćkluczyodmieszkania.
–Cholera,gdziejajeznowuwepchnąłem?–Niespokojnie
przetrząsałkażdąkieszeń,jednakbezrezultatu.–Japierdolę,
zostawiłemwbudzie–jęknął.–Nopięknie.
–Wracamy?–zapytałIgor,majączamiarzawrócićdosamochodu,
aległosmajstrazatrzymałgowmiejscu.
–Gdzietam.Jutrowezmę.Naszczęściezapasoweklucze
sąusąsiadki,bogdymojejstarejniemawdomu,zpsemwychodzi.
