Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
fortyfikacjiwAntwerpiiiduńskiegozamkuKronborg
nadłuższyczaszawitałdoGdańskaiwzbogacił
gootakiebudowle,jakZbrojowniaczyratuszStarego
Miasta.Tuzresztąumarł.
–Powinnaśonimnapisać–namawiałjąGrzegorz.
–OvanObberghenie?Toznaczyco?
–Książkę.Sambymprzeczytał.
–Jaksiążkę?Alenibykiedymamjąnapisać?
–Wystarczytrochęprzysiąść.Tak,wiem,niemasz
cierpliwości!
Niemiałniczegozłegonamyśli,aleobraziłasię
naniego,żepotrafidostrzecjejbraki.
Niemogłajednakodmówićmuracji.Potrafiła
skoncentrowaćsięnakrótko,apotemzawszecoś
jąrozpraszało.Goniłazanowymtematem,nową
ciekawostką.Potrzebowaławokółsiebiedużoakcji
izmian.Grzegorzbyłzupełnieinny:dociekliwy
ikonsekwentny.Nigdyniepowinnasiębyłaznim
wiązać,nigdy,boprzynajmniejterazbyniebolało.Trzy
latawcześniej,pohistoriiAldonyiMarczyńskiego,
obiecałasobie,żejejżycieniebędziezależeć
odmężczyzn.Potemoszalałaiznówzaczęłacierpieć.
AGrzegorzniepozwalałsięzapomniećjakdawno
zaleczonyząb,któryraptempotrafizaboleć
wniespodziewanychsytuacjach.
Nobodlaczegozaczęłaonimmyślećakuratteraz,
wchodzącdoratusza...?
Niezdążyłazgłębićtejkwestii,gdyżodrazuwholu
natrafiłanagrupęznajomych.
–Miśka!Świetnie,żejesteś.Pokoncercieidziemy
naPiwną.Maszczas?–spytałakoleżankapracująca
woperze.
–Nicztego!–Naglewyrosłaprzednimiwysoka
kobietaodługichrzęsach.–Miśkajestmoja.
Tegojeszczebrakowało!Nimjednakzareagowała,
Łucjazłapałajązaramięiodciągnęłanabok.
–Przepraszam,aleniechciałam,żebyśsięzdążyła
znimiumówić.Dziękuję,żeprzyszłaś.Mamdociebie
sprawępokoncercie.Tobardzoważne.Niechodzi
