Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
RozdziałI
Gdańsk,2010
–Tato,wracajwreszcie!–prosiłabezwiększej
nadziei.
–NauczmatkęobsługiwaćSkype’a–mówił
nieporuszonyjejbłaganiem.
–Przemęczaszsiętam.Musiszprzecieżodpocząć.
–Jużsięwżyciunawypoczywałem.Najpierwmnie
samagoniłaśdotychnowości,aterazcisię
odwidziało?
–Amyślałeśomamie?Ownukach?
–Których?TychwAmeryce?Boodciebiesięjuż
raczejichniedoczekam.
Jakonmógł?!Trudnobyłosięuspokoićpotej
rozmowie.RodzinaMiśki,azwłaszczaojciec,miała
wyjątkowytalentdoprowadzaniajejdoszału.Teraz
wszystkosięwniejażtrzęsło,amiałtobyćtakidobry
dzień.Majowesłońce,przechadzkapoplaży,
apopołudniudyżurwredakcji.Przynajmniej
popracujeiniebędziesięsmucić.
Wstałazpluszowejkanapy.Natychmiastpojawiłsię
przyniejRudiizacząłujadać.
–Cicho!Siad!Przedchwiląwróciliśmy,potworze.
–Widziaławyraźnie,żezapotworasięobraził,ale
trudno.Pokręciłsięchwilęzaogonem,poczymodszedł
doprzedpokojuiwarknąłnaFifinkę.Kotka
odpowiedziałamuprychnięciem.
Itosą,tato,twojewnuki,mruknęładosiebieMiśka.
Itonadodatekniewłasne,tylkochwilowoadoptowane.
Żeteżjącośtakiegowżyciuspotkało!Alecóż,
pecunia
nonolet
.Nawetkociesikinakanapie,botakieekscesy
Fifincesięzdarzały,trzebaznieśćdlakasy.
WubiegłymtygodniuMiśkaprzedłużyławynajem
swojegomieszkaniawfalowcuitymsamym
przypieczętowałaswójlos.Kolejnepółrokuspędziwraz
zRudimiFifinką.Koleżanka,którapoprosiła
jąoopiekęnadnimi,wyjechałanarocznestypendium
doStanówibałasiępowierzyćjeprzypadkowym
