Treść książki

Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Amożetomybyliśmydlaniegoniewystarczający.Zbytdziecinni.
Chłopakzeswoimluźnymstylem,wspranychkoszulkachiwłosach
wwiecznymnieładziewyglądałnasporostarszegoodnas.Podeszłam
doniego,kiedyznowustałpodścianą,przeglądająccośwtelefonie.
Wy​glą​dało,jakbysłu​chałmu​zyki...
–Czegosłuchasz?–zagadałam,obserwując,jakpodnosinamnie
wzrok.
Zdjąłsłuchawkizuszuizmierzyłmniespojrzeniem.Jegociemne
oczyśledziłykażdezagięcienamoichubraniach.Wkońcuzatrzymał
wzroknamojejtwarzyiuniósłjednąbrew,trwałotowszystkokilka
se​kund,ajamia​łamwra​że​nie,jak​by​śmytkwilitukilkami​nut.
–Muzyki–odparłzdawkowo,nieprzestającsięwemnie
wpa​try​wać.
Mimowolniezerknęłamworzechoweoczychłopaka,szukająctam
jakiejśodpowiedzinanurtującemniepytania.Dlaczegojesteśtaki
za
​
mknięty...
–Ja​kiej?–za​py​ta​łam,za​miastwy​po​wie​dziećswojemy​ślinagłos.
–Faj​nej...
–Aha,wyjątkowociekawieprowadzisięztobąrozmowę
–wy​mam​ro​ta​łam,za​nimugry​złamsięwję​zyk.
–Niktnieka​załcipro​wa​dzićzemnąroz​mowy,ko​ciaku.
Wzdrygnęłamsię,bopowiedziałsłodkiesłówkowtakisposób,
jakbywy​po​wia​dałblu​zgi.
–Jesteśwyjątkowymgburem,prostakiem,któryniepotrafi
do​sto​so​waćsiędogrupy.
–Tylkogłupkisiędopasowują,wyjątkowośćpoleganabyciu
in​nym.
Miałrację,czymwkurzyłmniejeszczebardziejniżarogancją,jaką
wy​ka​załsięwcze​śniej.
–Pieprzsię–odparłamcicho,żebynieusłyszałmnieniktinnypoza