Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
13
piersiowejipatrzyłnadziewczynębezskrępowania.Zjego
twarzyniedałosięodczytać,cowłaściwiemyśli.Żołnierze
stojącykilkakrokówodAlinewyglądali,jakbyniewiedzieli,
comajązesobązrobić.Obecnośćdowódcówniewątpliwie
zabijaławnichentuzjazm,jakinormalnieokazywalibypodczas
wykonywaniatakiegozadania.Aonazachowywałasiętak,
jakbynieobchodziłojejto,cosiędziałodookoła.Zobojętnym
wyrazemtwarzyzrzuciłaczarnąkurtkęizaczęłarozpinać
pas.Sanchezstanąłbliskoniejimarszczącczołozwysiłku,
poszukałjejwzroku.
–Jaskądśznamtętwarz.
–Zobaczyliściemniewswoimśnie,zanimzaczęliście
chrapać–odpowiedziałaAlinezimno,jednocześniewpanice
zastanawiającsię,gdzietenczłowiekmógłjąspotkać.
–Jestempewien,żejużcięwidziałem.Izdecydowanie
wzupełnieinnejroli.Niepasujeszdotegomunduru.
Dziewczynaprychnęłaiwzruszyłaramionami,zdejmu-
jąckoszulkę.Zostałatylkowczarnychmajtkachiczarnym
sportowymstaniku,aleniebyłatymspecjalnieskrępowana.
Zmrocznymwyzwaniemwoczachspojrzałanaksięciaipuł-
kownika,którzycałyczaszuwagąobserwowalijejstriptiz.
–Eeee,panikapitan,proszęjeszczerozpuścićwłosy–po-
wiedziałLancaster.
Bezsłowaściągnęłagumkę.Pojejplecachiramionach
spłynęłybezładnieblondwłosyizakryłypiersi.Okazałosię,
żejestjeszczektoś,ktomożejązdemaskować–jeślitylko
przypomnisobie,gdzieiwjakichokolicznościachjąwidział.
Znerwóważjąboleśniezakłułowbrzuchu.Czyonaoczymś
niezapomniała?
–Skończyliśmy–powiedziałwysokiżołnierz,mocno
skrępowany,patrzącwpodłogę.
Napodłodzeleżałylatarka,komunikator,sznurek,wskaź-
niklaserowyizwitekdokumentów.
–TojestlistodmistrzaShan-LidoWaszejWysokości–
powiedziałaAline,patrzącnaksięciazrezerwą.–Czymogę
sięjużubrać?
