Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Martin,jakmogłeśniezapamiętaćtakpięknej
kobiety?–Robertdokomplementudołączyłczarujący
uśmiech.
–Tomojaciociależaławszpitalu,anieja,dlatego
doktorSchmidtmógłmnieniezapamiętać–
odpowiedziałaCamilla.–Natomiastmy,pacjenci,mamy
wyjątkowodobrąpamięćdolekarzy,odktórychzależy
życienaszelubnaszychbliskich.Jaksiępaństwupodoba
MadonnadiCampiglio?
–Bardzo.Dolomitysąpięknezimąimajądobretrasy
narciarskie.
–Niezauważyłamnastokupańskiejmałżonki.
Dlaczego?
–BozimąjestemodpornanapięknoDolomitów,takjak
iwszystkichinnychgór.Przytemperaturzeminusdziesięć
wolępodziwiaćjezekranutelewizora,ewentualniezza
szybyokna.Niecierpięzimy–wtrąciłaOrłowska.–
Przyciągniętomnietusiłązpowoduwnuków.
–Chybaniedokońcazzaszyby,bomimomrozudużo
panispaceruje.
–Cóż,urokDolomitówskusiłnawetmnie,dlatego
wyściubiłamnoszpensjonatu.Alewciążuważam,
żelatemnadmorskieplażemająwsobiewięcejpiękna
niżzimągóry.
Gawędzilijeszczechwilkę,gdywdrzwiachjadalni
pojawilisięmłodziBriestowiezbratankami.Izanawidok
rodzicówsiedzącychprzystoleCamilliVogelnachwilę
zamarła,poczymodwróciłasięzzamiarempowrotu
dosypialni,aleJohancośdoniejszepnął.Dziewczyna
hardopodniosłagłowędogóry,przywołałanatwarz
sztucznyuśmiechiskierowałasięwstronęstolika.
–
GutenAbend.
–Dzisiejszegowieczorumówimywyłącznie
