Treść książki

Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
PROLOG
Je​sień2000
Renatapoczułaskurczwżołądku,kiedysamolotnaglezacząłsiętrząść.Totylkoturbulencje,októrych
mówiłastewardesa,pomyślała.Nielubiłapodróżowaćsamolotem.ZgadzałasięzTuwimem,żewpowietrzu
człowiekczujesiębardziejwrękachPanaBoga.Tobyłdopierotrzecilotwjejtrzydziestosześcioletnimżyciu,
tenspo​sóbpo​dró​żo​wa​niawy​bie​ra​ławosta​tecz​no​ści.
Pochwilisamolotsięuspokoił.Renatawzięłagłębokioddech.Przedniąjeszczekilkagodzinlotu,musi
tojakośwytrzymać.Spojrzałanaswojegotowarzyszapodróży.Błogospał.Niemogłaopanowaćpokusy
ipocałowałagodelikatniewpoliczek.Śpiącyporuszyłnosem,robiącdziwnygrymas,jakbyopędzałsię
odnatrętnejmuchy.Renatasięuśmiechnęła.Zamknęłaoczy,aleniemogłazasnąć.Tyleostatniosięwydarzyło,
żeniemiałaczasunarozmyślania.Terazznowunawiedziłyjąwątpliwości.Czydokonaławłaściwegowyboru,
czymądrzepokierowałaswoimżyciem?Przedjejoczamiprzewijałysię,jakwfilmie,różnetwarzeisytuacje.
Nanowoprzeżywałatrzyostatniemiesiące.Swojezaręczyny,ślub…Pochwiliznówprzenosiłasiędolata1989
roku,dowy​da​rzeń,któ​retakbar​dzozmie​ni​łyjejży​cie…
WtymsamymczasiewinnymsamolocieliniiBoston–Amsterdamsiedziałmężczyzna.Onrównieżniemógł
zasnąć.Przymknąłoczy,żebysąsiadzfotelaoboknienagabywałgorozmową.Niechciałomusięznikim
nawiązywaćznajomości.Ludzie,którzypodróżująsamotnie,czasaminabierająochotynaprzypadkowe
pogawędki,nawetwyznania.Onwolałzanurzyćsięwewłasnychmyślach.Cóż,starzejęsię,pomyślał,
uśmie​cha​jącsiędosie​bie.
–Proszępaństwaouwagę.Czyjestnapokładzielekarz?–Usłyszałkomunikatstewardesy.Dziewczynanie
byłaAme​ry​kan​ką,chy​baFla​mand​ką,bio​rącpoduwa​gęjejszkol​nyan​giel​ski.
Męż​czy​znaszyb​kopod​niósłsięzfo​te​la,za​bie​ra​jączesobątor​bępo​dróż​ną.Pod​szedłdoste​war​de​sy.
–NazywamsięRobertOrłowski.Jestemlekarzem,neurochirurgiem.Cosiędzieje?–odezwałsię
poan​giel​skuzame​ry​kań​skimak​cen​tem.
–Pro​szępo​zwo​lićzemną.Jed​nazpa​sa​że​rekźlesięczu​je.Bo​imysię,żetoza​wał–do​da​łaci​cho.
Poszedłzadziewczyną.Nafotelachzprzoduleżałakobietawśrednimwieku.Nachylonanadniąstewardesa
przemywałajejtwarzmokrąchusteczką.Robertująłdłońchorej,żebyzbadaćtętno.Ztorbywyjąłstetoskop
iciśnieniomierz.Nigdysięzniminierozstawał,jużniejedenrazwpodobnychsytuacjachbyłymupotrzebne.
Stewardesypatrzyłynaniegozniepokojem.Pochwililekarzznówsięgnąłdotorby.Poprosiłoszklankęwody
ipo​dałcho​rejdwieta​blet​ki.Na​stęp​nieod​li​czyłkil​ka​na​ściekro​pelzma​łejbu​te​lecz​kiipo​le​ciłko​bie​ciewy​pić.
–Zachwilępoczujesiępanilepiej.Proszęnadalleżeć.Potrzechgodzinachproszęzażyćjeszczejedną
ta​blet​kę.–Uśmiech​nąłsiędopa​cjent​ki.
–Dzię​ku​ję,pa​niedok​to​rze,jużmile​piej.Jaktodo​brze,żelecipantymsa​mo​lo​tem.
Robertjeszczejakiśczaszostałprzychorej.Chwilęrozmawiali.Dzielniewysłuchałsprawozdania
zwszystkichprzebytychchoróbwciągujejpięćdziesięcioletniegożycia,poczymgrzeczniesiępożegnał
iod​szedł.Zanimpo​dą​ży​łaste​war​de​sa.
–Cozalekpanjejdał,żetakszyb​kopo​czu​łasięle​piej?
–WitaminęB.Tonajlepszelekarstwonalękprzedlataniem.–Uśmiechnąłsię.Dziewczynapodwpływem
jegospoj​rze​nialek​kosięza​ru​mie​ni​ła.
Wróciłnaswojemiejsce.Sąsiadznowuchciałporozmawiać.Robertostentacyjnieziewnąłitłumaczącsię
zmęczeniem,zamknąłoczy.Pochwilizachrapał,żebyuwiarygodnićsen.Niemógłjednakzasnąć.Jegomyśli
powędrowałydoRenatyiprzeniosłygodopewnejlipcowejsoboty,kiedytowszystkosięzaczęło…Dodnia
za​rę​czynAn​drze​ja.