Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Niebardzowiedząc,coczynię,władczymgłosemkrzyknąłemdostojącejobokmnie
Sadkowskiej:
–Gabinet!
Miałemwrażenie,żewpanicewrzasnąłemowieległośniej,niżwymagałatego
sytuacjaidobrewychowanie.Madamelekkouniosłabrwiizdziwionaspojrzałana
mnie.Najejtwarzybłyskawiczniepojawiłsięprofesjonalnyuśmiech.Wzięłanas
podręceiskierowaławgłąblokalu.Idącpomiędzynami,szepnęłamidoucha:
–Maszgustmłodyczłowieku.Tomojagwiazdkanafirmamencie.
Rozbawionetowarzystworozstąpiłosięprzednami,gdybajzelmamaprowadziłanas
dopokoju.
Gdyzostaliśmysami,dziewczynarzuciłasięnałóżkoizamachałanogami.
Zgrabnepantofelkifurgnęłyażpodsufit.Odetchnęłagłębokoipowiedziałazulgą:
–Nareszcie,wolałabympotłuczonymszklechodzićniżwtymcholerstwie.Masz
jakieśimię?
–Heniek.
–Zawszejesteśtakinieśmiały?
Nieczekającnamojąodpowiedź,błysnęłazębamiwuśmiechu.
–Zjeszcoś,czybędziesztakstał?Kawioriszampanskojemadamemaprzednie.
–Zamiastkawiorutojawolękaszankę.Albotatarskibefsztyk–palnąłem.–Tamto
dlahrabiówdobre.
Mojatowarzyszkaprzezchwilępatrzyłanamniezdumionymwzrokiem.Wpanice
wyciągnąłemprzedsiebieręceiprzeczącopokręciłemgłową.Dziewczynawybuchła
głośnymśmiechem.
–Jakzwędzoooonkąąą…Inacybuliiii!–wydukała,krztuszącsię.–Toob-obstaluj
dwieporcje!Ihaber-haberbuszaaa!
Minęładłuższachwila,zanimaksamitkaopanowałaatakśmiechu.Pociągnęłaza
umieszczonąprzyłóżkugrubą,haftowanąwróżeszarfę.Uchyliłysiędrzwiido
pokojuzajrzałdrab,którynaswcześniejwpuszczałdolokalu.
–Zbyniu,dwiekiszkinacebuli,wędzonkiodsercaipiwadopodlania!Ażwawo,bo
wpokojuduszno!–zaordynowała.
Stanęłaprzedemnąilekkozadzierającgłowę,powiedziała:
–MamnaimięSabina.Samnigdysięniedomyślisz,byspytać.Aterazpomóżmito
zdjąć.
Odwróciłasiędomnieplecami.Drżącąrękąchwyciłemtasiemkisukni.Niezdarnie
szarpnąłemizaciągnąłemsupeł.Niemogłemporadzićsobiezprostymwęzłem!
–Chceszjakąśkosę,czySadkowskącidopomocyzawołać?–prychnęłakpiąco.
Zakląłempodnosemiszarpnąłemzatasiemki.Przezchwilęstawiałyopór,wrzynając
misięwpalce.Puściływchwili,gdynaprawdęzaczynałemrozważaćużycienoża.
Kieckazcichymszelestemzsunęłasięnapodłogę.Sabinastałaprzedemnąw
delikatnymkoronkowymgorsecie.Odwróciłasiępłynnieispojrzałamigłębokow
oczy.Zmysłowoprzesunęłajęzykiempokarminowychwargach.Najejustach
pojawiłsiękuszącyuśmiech.
Zamarłemzwrażenia,nimzdążyłemjednakcokolwiekpowiedzieć,rozległosię
dyskretnepukaniedodrzwi.
–Zjedzmynajpierw–powiedziałaiwskazałazapraszająconafotelikistojąceobok
