Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–
Niezamykamynakluczpierwszychdrzwi,tylkotedo
izby.Przezoknoniktniewejdzie,bookienniceryglowaneod
wewnątrz.Wpierwszedrzwi,wszparęfutryny,poniżej
klamkiwkładamyteksa.Małyizardzewiały,niktktoniewie,
żetamtkwi,niezauważygo.Jakktośotworzypodwojedo
naszegopałacu,tekswylatuje.Prosteiskuteczne.
–
Proste–potwierdziłem–zapamiętam.
–
Terazchodźdoizby.–Poklepałmnieporamieniu.–
Tenobżartuchgotówcałąkiszkęsamzjeść.
Siedzieliśmyprzystole,kończącśniadanie.Maniek
przyrządziłkiszkęnagorącozpodsmażonąwędzonkąi
cebulą.
Jeślikradnietaksamodobrzejakgotuje,towielesięmożna
odniegonauczyć–pomyślałem,uśmiechającsiępodnosem.
Leonprzyniósłzespiżarnikankępiwaipolałdokubków.
–
Choćby
cię
ze
skóry
obdzierali
–
zaczął
niespodziewanie–niemożeszprzyobcychodezwaćsiędo
naspoimieniu.ZapomnijwtedyoLeonieiMańku.Oczkoi
Tabakiera,takmaszsiędonaszwracać.Rozumiemysię,
Hrabio?–SpytałLeonznaciskiemnaostatniesłowo.
–
RozumiemysięTabakiera–powiedziałem,patrząc
muwoczy.–Przyobcychniemaimion.
–
Jeszczebędązniegoludzie.–Maniekuśmiechnąłsię,
przyglądającmisięuważnie.–Oilegomuchywcieniunie
zjedzą.
Leonpokiwałgłową.
–
Umyjstatki.Tammaszwiadrozwodąipopiółz
piachem.–Wskazałrękąwkątizby.–Odrobiszsięi
pójdziemynatarg.
Bezsłowazebrałemnaczyniazestołuizabrałemsiędo
szorowania.
35
