Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Klugespojrzałwnotatki,próbującwymyślićjeszcze
jednopytanie,alejegouwagęzaprzątałaterazzupełnie
innamyśl.Czyżbypotymnibyskromnymprzyjęciu
przewidzianabyłajeszczejakaśinnauroczystośćozu-
pełnieinnympodłożutowarzyskim?!
–HerrSturmführer,panujużdziękujemy.–Lebeza-
cisnąłzębyzezłością.–Jestpanwolny.
–Jawohl!Takjest!–Klugezrozumiałwlot,żejeśli
nawetprzyjęciemiałozachwilęnabraćdużomniejofi-
cjalnegotonu,niemiałcoliczyćnazaproszenie.
–Iproszęniezapomnieć,abyzarysartykułuprzed-
stawićdoakceptacjikreispropagandaleiterowi–dodał
buchalternerwowo.
–Oczywiście!–Klugemunawetprzezmyślnieprze-
szło,abypostąpićinaczej.
Pokrótkiejchwiliciszybiałogłowyzsąsiedniegopo-
kojuznówdałyosobieznaćpiskami.
–Idźpanjuż!–Lebezacząłsięwyraźnieniecierpli-
wić.–I…–Zawiesiłgłos.
–Tak?–Sturmführerniewiedziećczemupomyślał,
żebuchalternaglezmieniłzdanieijednakpozwolimu
tutajzostać.
–Niechpanstaraniezamkniezasobądrzwi–do-
kończyłbuchalter,uśmiechającsięprzytymironicz-
nie.
Kluge,nawetgdybywziąłtozaafront,niezareagował-
by.ZnałLebegoiwiedział,żewystarczyłobyjednojego
słowoszepniętekreisleiterowi,abytencofnąłmuawans
iwyrzuciłznowejroboty.Dlategosturmführerpozwo-
liłbynawetnaplućsobiewtwarz,conajwyżejzbyłby
touwagą,żezacząłpadaćdeszcz.Pensja–jedynietosię
41
