Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
2
– Ratować?– Lilimrużyoczy.– Przedemną?
– Ach,nie…Chybapoprostuchodzijejo,nowiesz,uczelnię.–
Robięnieokreślonygestwkierunkukampusu.
Liliprzystaje.
– Hej.Cościęmartwi?
– Nie.Wszystkogra.Jestdobrze!PoprostuGretchentoGretchen.
– Tia.Gretchenwcałejokazałości.– Lilikierujenasnakrętą,
betonowąścieżkę.– Nieważne.Cześć!TojestBlackwell!
– Cześć,Blackwell!
Pierwszyraznaprawdęwidzękampus.Mójprzyszłydom.
Toznaczysetkirazyprzejeżdżałamobok.Tatanawetrazmnie
przewiózłpobocznychuliczkach.Aletobardziejprzypominało
zerkaniedocudzegodomuprzezoknonaparterze.Terazbardziej
toprzypominawejściedoprzedpokoju.
Lilijużzaczęłaodgrywaćprzewodniczkę.
– Tojestgłównydziedziniec,atenceglanybudynektonowe
centrumsztukwidowiskowych.
– Rany.Towszystkojesttakie…– Milknę,amójwzrok
zatrzymujesięnaszarym,kamiennymbudynkuporośniętym
winobluszczem.– Wyglądajakchatkazbaśni.
Tojąrozbawiło.
– Tobiurostudenckie.
– Załadnenabiurostudenckie!
– Terazjużwiesz,czemutakcięcisnęłamowizytę!
– Wiem.Wiem,że…
– Alehej,przynajmniejodwiedziłaśmniedokładnietylesamorazy,
coGretchen!
Żarzalewamipoliczki.
– Nie,jawiem,Lili.Przepraszam…
– Żartuję.– Zerkanamniekrzywo.– Nicnieszkodzi,okej?
– Aha.Nie,poprostu– przełykamślinę– miałamostatniourwanie
głowy,masanauki,składaniepapierów,tacałasprawa
zsamochodem.Apotemjeszczenadgarstekbabci…
– Racja.Nieno,Immy,czaję.Naserio.
– Poprostuniechcę,byśmyślała,żeja…
