Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
kobietyzobaczyłamFabianaDobieckiego.Patrzącnajegominę,
niewiedziałam,któreznasbyłobardziejzaskoczone.Najwyraźniejsię
niespodziewał,żezastanieakuratmnie.
Mężczyznaotwarciesięnamniegapił,chociażzjegotwarzy
niepotrafiłamwyczytaćniczegopozaszokiem.Stałtakpoprostu
zogromnątorbąwręku,lustrującmnieodgórydodołu.Chciałam
zatrzasnąćdrzwi,alekumojemuzdziwieniuzablokowałjeręką.
–Klara?–zapytałzezdziwieniem.Nasamdźwiękjegogłosu
zrobiłamsięjeszczebardziejwkurzona.
–Nie–burknęłam.
–KlaraKról?
Wywróciłamoczami,pozwalającmunanowootworzyćdrzwi.
–Pomyliłeśdomy.
–Nie.–Uśmiechnąłsię,ajazmrużyłampowiekizezłości.
–Tak.
–Mamodnowićcidom.–Wjegogłosiesłychaćbyłotakąpewność
siebie,żeodruchowomuuwierzyłam.
Słucham?!
Patrzyłamnaniegojaknaidiotę,ignorującfakt,żebyłcholernie
przystojny.Latazdecydowaniemusłużyły:zmężniał,zapuścił
odrobinęzarost.Górowałnademnątakjakzawsze,ztymżeterazbył
bardziejumięśnionyniżkiedyś.Białakoszulkazkrótkimrękawem
podkreślałajegoopaleniznę,agranatowykombinezonwyglądał
całkiemsexy.Krótkoobciętewłosynadawałymudrapieżności
imęskościwporównaniudodługich,którenosił,kiedychodziliśmy
doszkoły.
–Niemająinnegopracownika?
–KlaroKról,jesteśnieuprzejma,atodociebieniepodobne.
Zmrużyłamoczy,wbijającwniegowściekłespojrzenie,
iskrzyżowałamramionanapiersi.
–Nielubięcię–powiedziałambezogródek.
–Alemniewpuścisz?–Uniósłjednąbrew,patrzącnamnie
jaknawariatkę.
Pomoimtrupie!,pomyślałam.
