Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Azkimbędziesztorobićprzeztedwamiesiące,kiedyniebędzie
tuMaćkaanimnie?Przecieżzkimśmusisz,nie?
Wjejniebieskichoczachzapaliłsięgniew.WtymmomenciePeter
zdałsobiesprawę,żeKasiajestbardzopodobnadojegomatki,nie
tylkozfigury,koloruoczuczywłosów.Nadobrąsprawęwszystkie
dziewczyny,którekiedykolwiekgointeresowały,byłypodobne.
–Tojedyniemojasprawa–wysyczała.
Położyłrękęnajejdłoni.
–Przepraszam.Wiem,żeniemoja.
Poczuł,żemusicośdodać,cokolwiek,żebyzlikwidowaćnapięcie.
–Powiedzmijeszczeraz,kimjestAgnieszka,doktórejjadę.
Nieprzypomniałamu,żeprzecieżmówiłajużotymconajmniej
dwarazy.Rozluźniłasię,uśmiechnęła.Wcielenieniewinności.
Zapewnepsychoanalitycymielibycośdopowiedzenianatematjego
fascynacjikobietamipodobnymidomatki,alePeterniezamierzał
zagłębiaćsięwefreudowskiedywagacje.
–Tosiostramojegokolegizroku.Bardzosympatyczna
dziewczyna.
Pokiwałgłową,jakbyusłyszałtoporazpierwszy.Kasianiedodała
już,żewspółlokatorkaAgnieszkisięwyprowadziłaidziewczynabyła
bardzozadowolona,żektośbędziedzieliłzniączynszprzezwakacje.
–Ładna?–Otymjeszczenierozmawiali.
–No…–zawahałasię.–Bardzoładna.
Ha,pomyślał.Pewniejakiśkaszalot.
–Jakwygląda?
–Wysokaiszczupła,czarnewłosydopasa.Wrodzajutych,
zaktórymikażdyfacetobejrzysięnaulicy.
Uśmiechnąłsiękwaśno.
–Napewnopomożecisięodnaleźćnapoczątku–dodała.
–Fajnie.Muszęjużiść.
Podniósłsię.Przytuliłasiędoniegoirozchyliłausta.Pocałowałją,
poczymlekkoodsunął.Niechciałteraztracićgłowy.Miałochotę
powiedzieć,żejąkocha,ledwiesiępowstrzymał.
–Cześć–szepnął.
Mrugnęładoniego.
–Cześć.Trzymajsię.Będętęsknić.
Wyszedłbezsłowa.Więctojuż?Koniecepizodupodtytułem
Kasia?Chciałpomyślećoczekającejgopodróży,alewczorajsze
podnieceniezupełniegoopuściło.Odkrywanie„staregokraju”,
szukaniekrewnychmatki–jakitowłaściwiemasens?
