Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
gozapraszaćdosiebie.
Któregośdniadrzwiotworzyłmijegoojciec.
–Maciek,dociebie!Niewiedziałem,żemasztakiekoleżanki.
–Omiótłchciwiewzrokiemmojezbytdużejaknaosiemnastolatkę
piersi.Byłamprzyzwyczajona,żezwracałamnimiuwagęmężczyzn,
ajednocześniewciążbałamsięwykorzystywaćtęcielesnąwładzę.
PoszłamdopokojuMaćka.
–Widzącto,nacopatrzę,słówmibrakwistocie.Dziwićsiętylko
muszętwejrzadkiejślepocie.Doprawdy,zaślepionymtrzebabyć
niemało,byjeszczenamniewierzyćpotym,cosięstało!
–recytowałamzpasjąsłowa,któreznałamjużnapamięć,wyobrażając
sobietamtenbuntElmiryprzeciwkokościelnejhipokryzji.
ApotemmójteatralnyOrgonodpowiadałuparcie:
–Jazaświem,comamsądzić,iniktmnieniezmieni.
Podwóchgodzinachskończyliśmy.Maciekwyszedłzemną
doprzedpokoju.
–Odwiozęciędodomu.Muszęzajechaćdoapteki,apadadeszcz
–usłyszałamnadsobągłosojcamojegokolegi.Szarmanckopodał
mikurtkę.Gdywyszliśmyprzedklatkę,rozpiąłnademnąparasol,
apotemotworzyłdrzwiauta.
Niebieskimałyfiatdzielniepokonywałkałużeikoleiny.
–Gdziemieszkasz?
–NaProstej.
–Zmokłabyścałkiem.Toponadkilometr.
Spojrzałnamnietakdziwnie.Przestraszyłamsiędziwnego
ciemnegospojrzeniamężczyzny,którybyłwwiekumegotaty.
SkręciłnaPułtuską.
