Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
AnetaRzepkaRW2010Kieszenieprzeszłości
***
Ulice
Warszawy
otulił
chłodny,
zamglony
poranek.
Kornelia,
odziana
wubiegłorocznąniebieskąkurtkęzkapturemijasnozielonąapaszkę,szybkim
krokiempodążałanaprzystanek.Spieszyłasiębardziejniżzwykle.Zaspała.Jesienne
zmęczeniedopadłojąkilkadnitemuiniepotrafiłagoprzegnać.Miałajednak
nadzieję,żezdążynaautobus,któryzatrzymywałsiępodszkołązapięćósma.
Musiałabyćnamatematyce,chociażjejnienawidziła.Udałosię,zdążyła.
Zwestchnieniemulgiweszładoautobusuizajęłamiejscepodoknem.
–Cześć,piękna–usłyszałaoboksiebieznajomygłos.
–Kuba?–zdziwiłasię.
–Przecieżniemójsobowtór.Słuchaj,plannadzisiajjesttaki:wysiadamyna
następnymprzystankuiidziemydoparku.Dołącządonaschłopaki.Posiedzimy,
pogadamy,posłuchamymuzyki.Możejakiśmeczyknaszybkorozegramy.
–Niegramwnogę.
–Oki,mypogramy,tybędzieszpatrzeć.
–Jamuszędoszkoły,mamklasówkę.
–Klasówkaniezając,nieucieknie.–Zaśmiałsięzeswojegożartu.
–Kubuś,posłuchaj...
–Nelka,dajspokój.Idziemy.–Chwyciłjązarękęiniemalsiłąwyciągnął
zautobusu.
Wiatrrozpocząłwędrówkępomiędzypołamikurtki,dotknąłpoliczków,
zatańczyłwewłosach.Wolność.Niemaszkoły,sprawdzianów,dzwonków,
obowiązkusiedzeniawławce.KubaobjąłKornelięramieniem,przełamującjejopór.
Kiedyszlioboksiebie,tajemniczootoczenimgłą,wyglądalinazakochanych.
Wparku,gdyusiedlinajednejławce,aonprzytuliłjąwładczymgestem,nikt
zapewneniemiałbynawetcieniawątpliwości,żełączyichcośpięknego.
Wprzytulnym,choćdzisiajzimnymiwilgotnymzakątkuparkubyliteżprzyjaciele
15
