Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
AnetaRzepkaRW2010Kieszenieprzeszłości
Katarzynazajęłamiejscewfotelu,okrytymmiękką,wełnianąnarzutą.
Uwielbiałapokójcórki.Byłurządzonyskromnie,alezesmakiem.
–Możezaprośjądonas–zaproponowała.–Niepowinnabyćsamawtedni.
–Myślisz,żewnaszejradosnejatmosferzepoczujesięlepiej?–Ola
uśmiechnęłasięironicznie.
–Niewiem.Chybawszystkojestlepszeodpustki.Jakonasięwłaściwie
trzyma?
–Taksobie.Smutnajest,alegradzielną,jaktoNela.Chciałamzniąjechaćna
cmentarz,alewybrałasięsama.
–Atenjejchłopak?Wspierająjakoś?
–Kuba?Noontosięakuratdowspieranianadajejakkażdyfacet.Tylkojej
głowęzawracagłupotami.
–Alemożegłupotypozwalajązapomniećotym,coboli?–zapytałaKatarzyna,
odgarniającwłosyztwarzycórki.–Teżpowinnaśkogośmieć.
–Mamo!Niebędzieszmichybaukładaćżycia?
–Wydajeszsięsamotna...
–Tyteż–odparowałaOla,patrzącmatceprostowoczy.–Mojasamotnośćjest
jednaklepsza,boniemuszęudawać,żekogośmamiżejestemztegopowodu
szczęśliwa.
–Tonietak...
–Ajak,mamo?Przecieżwidzę,żeniemaszsiływstać,bociękolanabolą.
Dlaczegosięniepołożysz?
SpostrzegawczośćcórkizaskoczyłaKatarzynę.Cóżmiałaodpowiedzieć?Chyba
najlepiejprawdę.
–Zawszekiedypada,czujęsięgorzej–przyznała.–Niechcęsprawiaćojcu
przykrości,niechcę,żebyciąglewidziałmniechorąistękającą.
31
