Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
razszedłczłowiekzsiekierą,abyściąćdorodnydąb,
awracałbełkocącibezrozumu.Onetowidziały.
Widziałytoichmatki,ichbabki,ichprababki.Dziadek
powtarzałjedynie:„Och,wygłupiebaby,dzieciaka
straszycieswoimgadaniem,lepiejobiadbyśta
ugotowały!”,alenigdywprostniezaprzeczyłichsłowom.
Tewszystkieobrazypełzłynieustanniewraz
zgęstniejącymmrokiem.Wsłuchiwaliśmysięwodgłosy
kniei,próbującwyłuskaćzniejzbliżającesię
niebezpieczeństwo.Możedlategotakpóźno
dostrzegliśmywisielca.Bukmatakgęsteliście,
żeiwciągudniautrzymujesiępodnimciemność.
Byliśmyodniegomożesiedem,możepięćmetrów,gdy
ujrzeliśmydziwny,zwisającyzkonaranaddrogąkształt,
którykolebałsięjednostajnie.Stanęliśmyjakwryci.
Strachmniesparaliżował.Choćniewiedziałem,cowisi
przedemną,inapewnoniechciałemwiedzieć,cotojest,
gdzieśwgłębiprzeczuwałembliskośćczegośzłego.
Miałemochotęuciec.Wszystkowemniewrzeszczało,
abymzacząłbiec,aleniemogłemtegozrobić.Abydojść
dowsi,trzebabyłominąćbuk,skręcićwprawo,gdzie
zaczynałasięasfaltowadroga,minąćmostekiprzejśćnie
więcejniżsześćsetmetrów.Niebyłodroginaskróty,
gdyżbrzeglasuporastałygęstekrzakijeżyn,przezktóre
nawetwciągudnianiedałosięznaleźćprzeprawy.
Ciągnęłysięażdorzekiidopieroprzybrzegumożnabyło
próbowaćjeominąć.
–Musimyiść!–powiedziałdrżącymgłosemZbyszek.
Wolnoruszyłemzanim.Powtarzałemsobie,abynie
patrzećdogóry,aleciekawośćzwyciężyła.
Wmomencie,gdypodniosłemwzrok,mrokrozjaśniły
światłanadjeżdżającegosamochodu.Zobaczyłemtwarz
wykrzywionąbólemiwytrzeszczonezprzerażeniaoczy,
którewpatrywałysięwemnie.Tobyłsynorganisty,
